Dertien nummers met een totale speelduur van 65 minuten staan er op Jubilee (Sugar Hill) van The Deep Dark Woods. Dat is dus een gemiddelde van vijf minuten per liedje. Haast hebben ze niet, deze Canadezen. Ze blijven heerlijk hangen in de warme melodieën die ze brengen. En toch is er geen enkel moment waarop je ze zou willen voortduwen. Van stilstand is geen sprake. Zelfs met kleine accentverschuivingen kun je het blijkbaar spannend houden. Het is wel duidelijk dat The Deep Dark Woods zelf helemaal opgaan in de muzikale pracht op hun nieuwste meer…

Als akoestische folk gemaakt door houthakkersbloezen-dragende jongemannen je ding is, dan is Better Days (Fluff And Gravy Records) van The Harmed Brothers waarschijnlijk spekkie voor het bekkie. Deze derde cd van dit kwartet uit Portland staat immers bol van pakkende folkliedjes waarop de banjo een prominente rol speelt. Belangrijkste mannen zijn Ray Vietti (gitaar, zang) en Alex Salcido (banjo, piano en zang) en zij weten zich geruggesteund door de ritmesectie van de broers Ben en Zach Kilmer. Het aanbod op Better Days biedt meer…

Vreemd toch dat sommige albums vrijwel onopgemerkt blijven. Misschien verschijnt er wel teveel nieuwe muziek, waardoor het zicht op echte kwaliteit vertroebeld raakt. Hoe moet je het anders verklaren dat een plaat als A Miners’ Town (eigen beheer) van Marc Silver maanden na de release nog nauwelijks iets teweeg heeft gebracht? Niet in Amerika en ook niet in deze contreien. Een paar zaken zouden mee kunnen spelen dat dit album nog niet is opgepikt. Allereerst begon Silver in 2000 als jazzgitarist met een fusionplaat en daarmee scoor je nou niet meer…

Neem drie gelijke plakken bubblegum, garagerock en countrysoul. Kauw er eens lekker op, blaas een luchtbel en laat die met een ferme klap uiteen spatten. Dat is wat enkele jongens uit Nashville hebben gedaan op Promised Land Sound (Bachelors of Paradise/Munich). Het titelloze debuut van Promised Land Sound is een heerlijke plaat met altcountry die anders klinkt dan alle andere bands in het genre. Hoge stemmetjes, een fluitend orgeltje en hakkende melodielijnen brengen ons terug naar de tijden van Ohio Express, Flying Burrito meer…

De muzikale route van Mathis Haug heb ik eerder dit jaar uitvoerig beschreven in de recensie van zijn Playing My Dues. Dit Distance (Dixiefrog/Bertus) is al even fraai. De maan schijnt over de moerassige rivierarm in We’ll Get Over There By Dawn. Is die Nederlandse vertaling van het woord bayou eigenlijk nodig? Dacht het niet. Bayou is namelijk zo’n woord dat direct de sfeer oproept van Louisiana en als we het op deze site over die Amerikaanse staat hebben, dan gaat het over rootsmuziek. Niet van het voorspelbare soort bij meer…

Miss Molly & Me trekt op dit moment langs de theaters met de voorstelling Travelers (V2). Daarin doen Helge Slikker en Marlijn Weerdenburg verslag van een tournee die ze in New York, Rome en Kaapstad bracht. In Heading On verklaren ze dat ze in die tijd helemaal niets aan hun hoofd hadden. Vandaar het onbezorgde lalalalala en oohoohooh. Niet erg spannend, wel ontspannend. Weerdenburg kennen we als Danni Lowinski uit de gelijknamige tv-serie. Slikker leverde in 2006 met zijn band Storybox een bescheiden meesterwerk meer…

Potverdrie, wat begint die nieuwe plaat, Might Crash! (Frogville) van Boris McCutcheon & The Saltlicks weer lekker, zeg. Het is zijn zesde studioplaat (er is ook een liveplaat, getiteld Utrecht) en hij valt te beschouwen als het laatste deel van een trilogie – met The Wheel Of Fortune en Bad Road, Good People – over de romatiek en de realiteit van het noorden van New Mexico. Niet toevallig de plaats waar de 44 jaar geleden in Massachussets geboren McCutcheon tegenwoordig woont. We krijgen een heerlijke americana-mix voorgeschoteld meer…

Andrew Bishop is er zo een die in allerlei bands speelt, punk en rock, maar wiens hart eigenlijk bij folk en country ligt. De Canadees (uit Vancouver) volgde in zijn vrije uurtjes dat hart en maakte eindelijk vorig jaar onder de naam White Ash Falls zijn debuut met het album By The River Bend. Dat beviel, want ruim een jaar later ligt er al een opvolger: Over The Night (Light Organ Records). Een prachtig gevarieerd album waarop countryrock in al zijn gedaantes een modern en soms psychedelisch jasje krijgt aangemeten. Luisteren naar dit album is een meer…

Na twee platen met de countryrockgroep Day Of The Outlaw debuteert Stewart Eastham nu onder eigen naam met The Man I Once Was (eigen beheer). Hij zoekt tegenwoordig zijn heil in Nashville, maar zijn thuisstaat Californië ligt hem nog na aan het hart, zo blijkt op liedjes als Born In California en het melancholieke Idyllwild, CA. Op dat laatste liedje heeft zijn stem een schor randje dat iets heeft van Elton John in zijn topdagen. Ook op Let It Go, waarmee Eastham de plaat opent, is dat het geval. Nog sterker lijken de nummers op het meer…

Ieren en Duitsers maken de dienst uit op The Contender (Wild Eye Records) van Tony McLoughlin. Sinds zijn debuut Cinerama op het Duitse Glitterhouse Records uit 2000 is dat al het geval. Dit is zijn vijfde album en daarop grijpen liefst vijf kerels naar de elektrische gitaar. McLoughlin zelf, maar ook Ben Reel (tevens producer), Mick McCarney, Thomm Jutz en Timo Gross. Dat levert een plaat op waar liefhebbers van Lee Clayton maar eens naar moeten luisteren. Daar doet deze gitaargedreven americana namelijk vooral aan denken. Dat Clayton met meer…