Elke zondagochtend na de kerkdienst gaat Scott Snake Miller regelrecht terug naar de hel. Het titelnummer van After Church (eigen beheer) begint als een oude krakende plaat met een bluesgitaar uit de delta, maar krijgt dan de volle laag in Supersuckersstijl. Dit is serieus. Dit knalt. Dit is goed. Het tweede nummer Atomic Lazer Beam Cellphone moet voldoende zijn om te overtuigen. Een steelgitaar en cowpunky beat. Hey, met die telefoon kan Miller Jimi Hendrix en Johnny Cash from heaven bereiken, maar wanneer hij zijn lief belt, krijgt hij geen gehoor. Ondertussen blazen de gitaren door het struikgewas. Een nummer met de titel Family Time gaat over de geur van whisky, sigaretten en het opgeven van bloed. Doet denken aan de geweldige cd Painful van Wil Ridge. Wie kan toch eens vertellen wat er van die man geworden is? Rustiger nummers zijn al net zo mooi. In Jenny’s Got A Trailer droomt Miller over het bezitten van een stukje grond. Jenny gaat niet mee in die dromen, ze drukt hem slechts dieper in zijn hol. In Bad Things heeft Miller zowaar hoop: ‘If being bad is being good, hallelujah I’m a saint’. Muziek voor mannen met ‘hillbilly speedball sideburns’. Verkrijgbaar bij CD Baby.
16/01/2014 Permalink
Beste John: deeper in the hole wordt doorgaans niet vertaald met dieper in zijn hol. De verwijzing naar Jimi Hendrix ontgaat mij ook helemaal (die staat ongeveer net zo ver van altcountry af als Metallica) ik hoor niet eens een vage echo van Hendrix in deze liedjes…
Verder is dit wel een lekker plaatje voor iedereen die houdt van altcountry met een bite of degene die af en toe wat tegengif nodig heeft voor al die singer-songwriters die je in slaap sussen.
16/01/2014 Permalink
Beste David: Je bent een zeiksnor. Het is een beetje een ongelukkige vertaling, maar dat deeper in the hole doorgaans niet vertaald wordt met dieper in zijn hol, betekent toch niet dat John dat niet mag doen?
16/01/2014 Permalink
Beste Rob: John mag van mij alles, wie ben ik om hem (of wie dan ook) iets te verbieden, ik wijs er alleen even op dat het een foutieve vertaling is. Maar mijn oprechte excuses dat je erdoor gekwetst bent.
17/01/2014 Permalink
Als jij vindt dat de stijl van Miller niet met Hendrix kan worden vergeleken dan heb je gelijk David, maar dat doet John ook helemaal niet. Als je naar de tekst luistert in het 2e nummer dan hoor je dat hij belt met huize Hendrix maar er is dus niemand thuis. Wat John dus zegt. Miller verwijst zelf naar Hendrix, verder niks.
Hoe dan ook, dit is een heerlijke CD met pit. Af en toe heb je dat gewoon even nodig.
18/01/2014 Permalink
Hendrik, ik had inmiddels na herhaalde beluistering de Hendrix-referentie begrepen :-), inderdaad lekker plaatje