Brian Wright had voldoende materiaal voor een cd opgenomen in Los Angeles en iedereen sprak lovende woorden over de nummers, toch was de musicus zelf niet zo positief. Er ontbrak iets volgens Wright. Het belangrijkste nog wel; de ziel. Leeg klonken de nummers, oordeelde hij. Hij hoorde iemand die in de huid kroop van The Rolling Stones en besefte dat het niet over hem ging. Hij begon opnieuw met het schrijven van nummers. Met het meesterlijke Rattle Their Chains (Sugar Hill) als gevolg. Wat een plaat! Geen Stonesneigingen ditmaal. Wat wel? Een geweldige rootsplaat gebouwd op de fundamenten van alles wat countrymuziek zo waardevol maakt. Brian Wright is op Rattle Their Chains net zo imponerend als Marty Stuart op diens laatste albums. Over Yet Blues begint met de juiste soultouch. Een lekker ritme, soepele stem en de sound die we kennen van East Nashville. Het album kwam overigens wederom tot stand in Los Angeles. Vooral op Red Rooster Social Club springt Wright op dezelfde trein die Stuart ook het liefst neemt. Het akoestische snarenspul neigt naar bluegrass, maar wat volgt is ouderwets goede verhalende country met ook nog ruimte voor een accordeon. De gitaren en steel vervolmaken het toch al schitterende Haunted. Op Hear What I Want is bijna sprake van zonnige softe psychedelica uit de jaren zestig. Weird Winter heeft dat melodramatische dat singer-songwriters in de jaren zestig zo vaak lieten horen. En die stem, die kan hier wedijveren met Kris Kristofferson in zijn beste jaren. Zo gaat het ook op de tweede helft van de cd maar door met fraaie nummers. Zoals het bijna zeven minuten wegtikkende Rosalee, een langzame song zoals Johnny Cash ze in zijn laatste jaren liet horen. De productie van Wright is ook al vlekkeloos. Zo’n vergelijking met Marty Stuart maak je ook niet zomaar natuurlijk.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie