Hoe deze recensie te beginnen? Ook met een valse noot, zoals Angela Perley & The Howlin’ Moons zelf doen op Hey Kid (Vital Music)? En dan doel ik op het openingsnummer, Athens, van het album. Dat laat de groep namelijk horen als een soort indierockband met lichte country-invloeden en een doorsneezangeres. In de overige 9 nummers – en dan tel ik de zoals altijd overbodige reprise van het openingsnummer niet mee – horen we Perley en haar Huilende Manen echter heel anders: als een opwindende roots ’n rollgroep met sterke nummers. Niet dat Perley dan ineens een veel betere zangeres wordt, maar wel een die zich lekker in haar vel voelt in de pakkende songs. Als een soort Lucinda Williams, maar dan minder husky en wat dunner (ook qua stem, bedoel ik dan). Stevig zijn Hurrricane (zie onder) en vooral Bad Reputation, maar het kan kan veel rustiger en dan is het ook mooi. In Down And Drunk is het alleen Perley en een akoestische gitaar. Hey Kid is een plaat waarmee dit kwartet in de VS ook jongere americanaliefhebbers aanspreekt. Dat zou hier ook wel eens kunnen gebeuren.
22/03/2014 Permalink
Heb deze cd ook en vind het erg fijne muziek,