“Huh? Drie sterren maar?” Ik hoor het u denken. En zeker degenen die mijn muzikale voorkeuren kennen, zullen zich waarschijnlijk afvragen waarom English Oceans (ATO), het twaalfde album van de Drive-by Truckers, er zo relatief bekaaid afkomt. Eenvoudig, het zijn gewoon de liedjes. Of beter gezegd: het zijn gewone liedjes. Ze doen me weinig tot niets dit keer. Voor het eerst is een plaat van deze southern rockers eerlijk verdeeld in 7 liedjes van Patterson Hood en 6 van Mike Coooley. En waar ik altijd meer een Hoodiaan geweest ben, moet ik dit keer toegeven dat de nummers van Cooley beter zijn. Een stuk beter. Vooral Primer Coat, First Air Of Autumn en Made Up English Oceans zijn goed. Hood haalt daarentegen alleen in het laatste nummer, Grand Canyon, dat is gewijd aan overleden Craig Lieske, een binnen de familie van deze groep zeer gewaardeerde “merch guy”, zijn gebruikelijke niveau. De overige nummers van zijn hand slaan, ook als ze stevig gebracht worden, een beetje dood. Heeft het vertrek van bassiste Shonna Tucker en multi-instrumentalist John Neff er misschien iets mee te maken? Misschien. In elk geval vond ik de laatste albums, Go Go Boots en The Big To Do, waarop de groep op zoek was naar een nieuw geluid waarin ook ruimte was voor de composities en muzikale inbreng van Tucker, een stuk spannender dan dit nieuwe album. Een album dat hier en daar omschreven wordt als een “return to form” Ik dacht het niet dus.
26/03/2014 Permalink
De reacties zijn op meerdere plekken zwaar verdeeld. Ik behoor tot degenen die dit album geweldig vinden. Niet verrassend, dat kan ook niet meer na zoveel jaar, maar van het gebrek aan scherpte bij Go-go boots is hier niets meer te merken. Door het vertrek van Tucker hebben we eindelijk eens geen skippers op het album en heeft het hele album eenzelfde, wat mij betreft hoge niveau. Tucker bepaalde de ondergrens op de 3 voorgaande albums. Live kon je haar er wel bij hebben, maar als componist schiet ze gewoon tekort. Ze is geen prutser, maar de concurrentie van Cooley en Hood is gewoon geen eerlijke. Ook ik ben Hoodiaan (een van de beste songwriters van deze eeuw) en vind de afsluiter de beste, puur kippenvel. Wat mij betreft het beste album sinds the Southern Rock Opera.
26/03/2014 Permalink
Inderdaad: “Huh? Drie sterren maar?” Geweldig dat je de recensie zo opent. Ikzelf schaar me onder de 4-uit-5-sterren kamp voor dit album. Ik vind het een evenwichtig, in balans zijnde album, waarbij op driekwart van het album de aandacht lijkt te verslappen. Openingsnummer lijkt zomaar een outtake te zijn van Rolling Stones ‘exile’, tweede en derde nummer gaan naadloos in elkaar over, “Pauline” heeft de prachtige break, gevolgd door een achtervolgingsnummer en een geweldig politiek nummer Hood. Zo ben ik al halverwege.
De verdeelde reacties kan ik begrijpen (en respecteer ik). Ik heb DbT ontdekt via het ‘blessing and curse’ album. Voor mij een geweldige introductie, terwijl ik al een hele tijd begrijp dat dat album juist weer moeilijk ligt bij vele DbT-fans. 🙂 ‘Southern Rock Opera’ vind ik een gewoon goed ipv uitzonderlijk album, omdat CD2 mij beduidend minder doet dan CD1. Ik schat in dat de fans van het allereerste DbT uur nog minder zullen hebben met Eglish Ocean, omdat het niet stevig genoeg zal zijn.
DbT. Inmiddels een band die meningen zal blijven verdelen. Zolang ze hun eigen ding doen, zeg ik: ga zo door, ik vind het prima! 🙂
26/03/2014 Permalink
Ik heb een paar cd’s van deze heren omdat iedereen maar bleef zeggen dat het zo goed was. Southern Rock Opera, Alabama Ass Whupping en live at Austin Texas en het lukt me maar niet te achterhalen waarom iedereen zo lovend over deze band is. Een paar liedjes die een ruime voldoende scoren en verder veel middelmaat wat mij betreft: typisch gevalletje van overschatting (Die Patterson Hood valt trouwens vaak ook in de categorie Vals cq. kan eigenlijk niet zingen): ik vind veel liedjes compleet inwisselbaar en er blijft weinig tot niets hangen aan memorabele composities. Het lijkt ook allemaal op elkaar. Enfin: ik geef ze iedere keer een kans, het zal toch aan mij liggen denk ik dan maar weer, maar ook deze nieuwe cd valt in de categorie ‘slaapverwekkend. Ik geef het nu echt op 🙂
26/03/2014 Permalink
Van die 3 die je hebt zijn 2 live albums. Heb je nog niet echt een indruk van hun studio werk. Wellicht zou je The Dirty South eens kunnen proberen. Die wordt over het algemeen het best gewaardeerd, op dat album speelt Jason Isbell ook nog mee. Maar als je de stem van Patterson Hood niet kan verdragen wordt het wel een beetje lastig natuurlijk.
26/03/2014 Permalink
David, ik sluit me aan bij de woorden van Hendrik. “The Dirty South” is zeer gevarieerd met nagenoeg gelijke input van de drie songwriters.Op youtube is het openingsnummer is het ‘vuile’ “Where the devil don’t stay” te vinden: uitstekende americanarock’nroll.
27/03/2014 Permalink
Ik ben het met David eens. Elke nieuwe cd begin ik weer vol goede moed te beluisteren, maar nooit ben ik echt gegrepen door hun muziek, ook niet door het oudere werk.
En inderdaad, die stem van Hood is af en toe toch niet om aan te horen?
27/03/2014 Permalink
Heren, ik zal de The Dirty South eens gaan uitproberen (hoewel ik vaak iedere nieuwe DBT cd wel een keertje beluister): ik zal met open oren gaan luisteren en kijken of ze me kunnen overtuigen. Ik meld mij na beluistering weer…
28/03/2014 Permalink
Beloofd is beloofd: lang leve Spotify, dus The Dirty South beluisterd (2x zelfs): helaas, ik blijf dezelfde mening toegedaan: een paar leuke nummers (inderdaad het openingsnummer, maar ook de afsluitende ballad), maar verder veel eenvormigheid en die vervelende stem van Hood gekoppeld aan dat oersaaie midtempo. Jammer, ik had gehoopt dat ik nu ook bekeerd zou worden. Voor de DBT-fans ben ik een lost cause. Enfin: als het om lekkere Southern rock gaat doe ik nog maar eens een cd van The Bluefields
28/03/2014 Permalink
Ik ben helemaal verslingerd aan Hot Damn van Modern Earl. Een opeenstapeling van Southern Rockclichés maar ik word er enorm vrolijk van.
01/04/2014 Permalink
Toch zou ik graag zien dat de heren nog eens een album als Gangstabilly of Pizzadeliverance afleveren. Mooier werk hebben ze nooit meer gemaakt, een incidenteel nummer daar gelaten.
06/04/2014 Permalink
Het is altijd hetzelfde liedje met de Truckers (figuurlijk dan). Je begint hun cd’s pas echt op waarde te schatten na een twintigtal luisterbeurten. Ik begin hun ‘Brighter Than Creation’s Dark’ zelfs nu pas echt te appreciëren. Voor mij is het duidelijk: ‘English Oceans’ is een schitterende collectie songs van twee van de beste songwriters van de laatste twintig jaar. Mijn nummer één van 2014 is bij deze dus bekend. Ben ondertussen wel heel benieuwd naar hun concerten binnenkort. De Truckers ‘rule’.
06/04/2014 Permalink
Potdorie, dat getuigt van uithoudingsvermogen. Twintig luisterbeurten! In die tijd kun je heel wat cd’s draaien die je (bijna) meteen de moeite waard vindt.
06/04/2014 Permalink
Cd’s die je meteen, van bij de eerste beluistering, de moeite waard vindt blijken al snel helemaal niet zo denderend. Tenminste, dat is mijn ervaring. Het zijn degenen die wat weerwerk bieden die later het meeste voldoening schenken.
07/04/2014 Permalink
De Truckers albums duren meestal vrij lang waardoor het wat meer tijd vergt om alles in je hoofd te krijgen. Bovendien heb je te maken met 2 of in het verleden zelfs 3 songschrijvers waardoor het niet altijd eenvoudig was om een plaat als geheel te zien. Nu zijn ze nog met zijn tweetjes en brengen ze om en om een nummer. Hierdoor is alles veel beter in balans. Zonder vernieuwend te zijn brengen ze ook wat mij betreft de beste plaat tot nu toe dit jaar. In het kader van minder is meer.
07/04/2014 Permalink
Alhoewel ik zeer te spreken en enthousiast ben over “English Oceans” ben ik overdonderd door de hoge kwaliteit van “Lost in the Dream” van The War on Drugs. Waar ik bij dat album nog over nadenk, of ik het onder de Americana kan plaatsen. Met een lichte twijfel “ja”, maar tegen de grens.
De opmerking over ‘meerdere luisterbeurten’ kan ik helemaal begrijpen. Ik heb dat bij het album “Rain Plains” van Israel Nash. Ik vond die al goed, maar voor mij werd dat album na steeds meer luisterbeurten steeds beter en beter. Hetzelfde heb ik destijds gehad bij “So runs the world away” van Josh Ritter. Eerst vond ik het oke, maar kon ik het album niet helemaal plaatsten. Met elke luisterbeurt ontdekte ik nieuwe details, waardoor ik het nu zelfs waarschijnlijk zijn beste album vind.