Op 12 oktober 1997 overleed Henry John Deutschendorf. Het experimen-tele vliegtuigje dat hij bestuurde stortte in zee voor de kust bij Monterey, Californië. Deskundigen verklaarden later dat hij waarschijnlijk heeft geprobeerd het knopje van de benzinetoevoer te bedienen, dat, in afwijking van het ontwerp, was geplaatst op een plek achter de linkerschouder van de piloot. Daarbij heeft hij dan met zijn rechterbeen krachtig tegen de besturing van het vliegtuigje gestoten. Hiermee kwam een eind aan een opmerkelijk succesvolle carriere van de nogal sullig ogende Deutschendorf.
John Denver dus. Op koningsdag staat er in een bak met te koop aangeboden LP’s altijd wel een plaat van de koning van de softe countrypop. Meestal The Dutch Collection, want Denver was in de tweede helft van de jaren 70 ook hier erg populair en scoorde hit na hit. Annie´s Song, Take Me Home, Country Roads, Leaving On A Jetplane (!) en onweerstaanbare en even verschrikkelijke Thanks God I’m A Country Boy waren grote hits. Onze ouders lustten er wel pap van. Wij moesten er niets van hebben.
En ja, Denver heeft inderdaad verschrikkelijke plaatjes gemaakt. Calypso b.v, wat een zeiknummer (maar het gaat trouwens wel over het onderzoeksschip van Denver’s goede vriend en medenatuurbeschermer Jean Jacques Cousteau). En dat duet met Placido Domingo: Perhaps Love, yak!
Maar toch, de meeste hits zitten in het geheugen gegrift. Onbewust ken je de woorden, de melodieuze wendingen. En je gaat je er goed van voelen.
En hoe graag je het misschien wilt ontkennnen: Denver kon echt wel wat. Begonnen in the New Christy Minstels, zoals bij voorbeeld ook (de latere Byrd) Gene Clark, Kenny Rogers, Kim Carnes en actrice Karen Black. Het was ook op suggestie van de oprichter van deze folkgroep, Randy Sparks dat hij zijn niet echt lekker in de mond liggende achternaam veranderde in Denver. In 1965 stapte hij over naar het links-georiënteerde folkgezelschap The Chad Mitchell Trio, waarin de toen nog blanco Denver zijn politieke opvoeding kreeg. Vanaf 1969 richt Denver zich op een solocarrière. Niet alles was hij deed was even zoetsappig. Hij schreef vaak zijn eigen nummers, maar had, zeker in het begin van zijn carrière, ook een goede hand in het uitkiezen van covers. Readjustment Blues b.v. van ene Bill Danoff over een terugkerende Vietnamveteraan. Of Spanish Pipedream van John Prine.
En als Denver zich in 1985, samen met Frank Zappa en Dee Snider (Twisted Sister), ten overstaan aan een Senaatscommissie niet had gekeerd tegen het censureren van popmuziek, had de muziekwereld er nu misschien wel heel anders uitgezien. Om die reden alleen al verdient hij een standbeeld. Daarom hier: Perfect John Denver (inclusief Perhaps Love, maar in de versie zonder Placido Domingo.
09/05/2014 Permalink
Heb zijn autobiografie gelezen daar wordt je niet vrolijk van, alcohol drugs en depressies beheersten een groot deel van zijn leven.
09/05/2014 Permalink
Je mag uiteraard vinden wat je wilt van Calypso, maar dat nummer uit 1975 heeft op mijn 7e jaar destijds een dermate onuitwisbare indruk gemaakt, dat ik er vrij zeker van ben dat dat nummer er verantwoordelijk voor is dat ik een voorliefde voor roots en americana heb ontwikkeld.
12/05/2014 Permalink
John Denver is zo’n artiest you hate to love (aka guilty pleasure)
12/05/2014 Permalink
Niks mis met John Denver. Dit zijn nou eenmaal de artiesten die op de radio gedraaid worden. De artiesten waar wij naar luisteren kom je verder nergens tegen. Daarom heb je altijd van dit soort mainstream artiesten nodig om er voor te zorgen dat de belangstelling voor het genre blijft en zonodig weer opgeschud wordt. Daarom was ik ook zo blij met de Common Linnets. Als het ook maar 1 nieuwe liefhebber voor de americana oplevert dan heeft het al nut gehad. Bovendien is het album van Common Linnets verrassend goed, maar dat terzijde.