Neil Young was degene die me als eerste echt raakte en die me in muzikaal opzichte maakte tot degene die ik nu ben. Elk nieuw album heeft altijd mijn warme belangstelling, zo ook A Letter Home (Warner). Het is een coversplaat met liedjes van singer-songwriters die hem beïnvloed hebben, zijn muzikale helden. Het zijn, jammer genoeg, bijna allemaal nogal voor de hand liggende keuzes: Reason To Believe (Tim Hardin), Crazy (Willie Nelson), If You Could Read My Mind (Gordon Lightfoot), Girl From The North Country (Bob Dylan), enz. Alleen Phil Ochs’ Changes en Bert Jansch’ Needle of Death verrassen. Dat is echter niet het ergste. Young en producer Jack White hebben er voor gekozen deze liedjes op te nemen in een door White gerestaureerde Voice-o-Graph, een telefooncel-achtige box die wel eens op Amerikaanse kermissen stond en waarin iemand zijn eigen vinylplaatje kon opnemen. Het album is nu gegoten in een format waarin Young zijn moeder opbelt en dus met piano of akoestische gitaar en mondharmonica 10 nummers opneemt. Misschien leuk als idee, maar het resultaat is een zeer matige coversplaat met abominabel geluid. Het kraakt, het slipt, het ruist en het is gewoon niet om aan te horen. Dit artistiekerig gedoe levert wat met afstand ’t slechtste album van Young genoemd kan worden op.
27/05/2014 Permalink
Niet om aan te horen
28/05/2014 Permalink
Needle of death vind ik verreweg de beste cover van dit album, dat inderdaad niet weggelegd is voor audiofielen. Hou je een beetje van oude blues dan is de opnamekwaliteit geen enkel probleem. Ik vind het voor een muziekliefhebber ook een zwak excuus als ik eerlijk ben Een goed nummer houdt zich altijd staande, binnen welke opnamekwaliteit dan ook. Altijd nog beter dan Psychedelic Pill met een optimale geluidskwaliteit. Dat was nog eens niet om aan te horen. Of zoals Peter Koelewijn ooit zei: Beter goed gejat dan slecht bedacht. Dit album is geen topper, maar alleszins aanvaardbaar.
28/05/2014 Permalink
Hendrik…gelukkig…iemand die dit project wel op waarde schat. Het was Young die vorig jaar op Record Store Day (20 april) langs ging bij Jack White met zijn electrische auto. Wetende dat Jack er ook zo eentje heeft. Eenmaal binnen hoort Neil iemand een liedje van hem zingen. Jack vertelt over de Jack-o-graph waarop Neil zegt ooit wat liedjes daarin te willen opnemen. Als de Europese tournee met Crazy Horse voortijdig stopt door een blessure van Frank Sampedro (hij was het toch?) is dat voor Neil een goede reden langs te gaan bij Jack White. Authentieke plaat. Mooi en inderdaad…heel veel beter dan de dubbele Psychedelic Pill.
28/05/2014 Permalink
Maar…vraag ik mij wel af….was het niet beter om deze opnames in Neils eigen archief te houden. Net als de lp Reactor die in 1981 werd uitgebracht. Emotionele opnames met Crazy Horse nadat Neil had gehoord dat ook zijn tweede kind geestelijk gehandicapt was. Dat was het punt dat Neil doordraaide.
28/05/2014 Permalink
Psychedelic pill werd alleen in de buitenlandse pers op waarde geschat.
Zou met deze ook zomaar kunnen….Forever Young
10/06/2014 Permalink
Het is mooi om lezen hoe Neil op zijn oude dag iedereen nog de kast weet op te jagen. Begrijp me niet verkeerd, ik word ook niet meteen wild van ‘A Letter Home’ maar ‘Psychedelic Pill’ was wel degelijk een heropstanding. En dat Neil nog lang niet is uitgezongen bewees hij vorig jaar toen hij The Horse nog eens uitliet. ‘Way to go, Neil’. Het is hoedanook veel te vroeg om een definitief oordeel te vellen over ‘A Letter Home’ (kom over tien jaar nog eens terug).
16/06/2014 Permalink
Zo’n opname de wereld insturen, terwijl hij zo hoog opgeeft over de geluidskwaliteit van ‘zijn’ Pono! Beetje raar wel. Ik zou zeggen, maak dan liever iets met die sublieme geluidskwaliteit en beleving die Pono zou hebben.
26/06/2016 Permalink
We zijn nu twee jaar verder. Ik ben oprecht benieuwd of er nog veel mensen zijn die deze plaat nog vaak draaien.