Tsja, kom je net uit een kolkende kleine zaal na een optreden van JJ Grey & Mofro, sta je bijna beteuterd te kijken bij King Khan & The Shrines. Want dit had je eigenlijk ook van begin tot eind willen meemaken. Gelukkig pak je nog net drie nummers en een verkleedpartij mee, voldoende om te constateren dat er toch nog wat gekte op de planken stond tijdens de Rhythm & Blues Night in Groningen.
Voor gekte moest je niet zijn bij The Band Of Heathens. Wel voor uitstekende classic rock. Na een tussenstop op Jackson Station ging het met Hurricane langs Pontchartrain. Het regende er. Shrimp boats keerden terug. De whiskey bottle werd aan de mond gezet. En het liedje werd opgesierd met een gitaarsolo waarin iets doorklonk van Eleanor Rigby van The Beatles. Verder hoorden we echo’s van The Band en ook The Who. Gedegen vakwerk zonder nonsens.
Precies zo ging het er aan toe bij Marc Ford. De voormalige gitarist van The Black Crowes is allesbehalve een showman. Zes mannen zonder uitstraling stonden bijeen op een klein podium De eerste nummers van de set klonken stoffig en gruizig. Een beetje als Boris McCutcheon. Nadat Ford de elektrische gitaar had gepakt, kwam er iets meer schwung in. De Amerikaan speelt vrij economisch gitaar, maar daarbij slaagt hij er wel in door juist noten weg te laten soul toe te voegen. Vooral erg fraai op de momenten dat het klonk als Neil Young circa Harvest.
Voorafgaand aan het concert van JJ Grey & Mofro klonk muziek van Swamp Dogg. Lekker! Daarna was het goed toeven in de Country Ghetto van de zevenkoppige multiraciale band. Florida! Funk! Feest! In Georgia Warhorse kregen de steelgitarist en de saxofonist het met elkaar aan de stok. Een beetje show en funken als Jr. Walker! En dan de mondharmonica volgen over betonnen wegen door het moeras van Lochloosa. De zaal werd steeds voller. Het publiek danste. Allemaal opgezogen in het moeras van Mofro. Topband voor zo’n festival.
En dan dus King Khan. De Amerikaan met wortels in India was de showman van deze editie. Bijna elk jaar heeft het Rhythm & Blues Festival wel een dergelijke wilde act geboekt. De foyer is er de uitgelezen plek voor. Zodat zelfs de bierdrinkers doorkrijgen dat er ook nog wat anders te beleven valt. King Khan en zijn mannen zagen er uit als een goedkope circusact. Capes en glitters. Funk en garagerock kwamen bijeen in een cover van Roky Erickson.
Patrick Sweany was een en al samengebalde kracht. De rootsrocker met de soulstem die vorig jaar met Close To The Floor een ijzersterke plaat afleverde, stond in de entreehal van De Oosterpoort. Geweldige zanger. Maar wie was toch die jonge gitarist die bijna het hele optreden de show stal? Hij zag er uit als een uit Happy Days weggelopen broertje van Moon Martin. Benieuwd wat we in de toekomst nog van dat mannetje gaan horen. Wie meer over hem weet, mag het zeggen.
Foto’s: Gerrie van Barneveld
06/05/2014 Permalink
Sinds 1999 ga ik naar de Rhythm & Blues Night en heb twee edities gemist. De afgelopen editie heb ik ervaren als de beste tot nu toe, onder andere door het fantastische optreden van de Trucks/Tedeschi band. We hebben weer getuige mogen zijn van een van de topgitaristen op dit moment.
JJ Grey & Mofro hebben mij heel erg verrast. Het was heel erg mooi te zien dat naarmate de set vorderde er meer toeschouwers bijkwamen dan dat er weggingen.Meer dan verdiend!
07/05/2014 Permalink
JJ Grey heb ik helaas gemist, maar de Tedeschi Trucks Band was f-e-n-o-m-e-n-a-a-l! Beste optreden dat ik gezien heb dit jaar, tot op heden.