Vorige week woensdag, 18 juni, was het exact 20 jaar geleden dat een lang gekoesterde wens dan toch in vervulling ging. Jackson Browne in concert. Vanaf begin jaren zestig ben ik namelijk geïnfecteerd door een vrij gezond virus: muziek. The Byrds en The Flying Burrito Brothers en ook Dillard & Clark vervingen eind zestiger jaren langzaamaan m’n ‘liefde’ voor de Britpop (Kinks; Pretty Things). Begin jaren ’70 kwam daar dan ook eens de mellow mafia om de hoek kijken; U weet wel, singer/songwriters en formaties zoals Jackson Browne en ook The Eagles. De Adelaren waren recent trouwens weer eens in Nederland. Geld ophalen; cashen. Deze heren weten wat hen te doen staat als het opnieuw ‘spekken’ van de bankrekening gewenst is. Ook ‘laait’ dan vaak weer de discussie op dat muziekliefhebbers die deze groep rond de heren Frey en Henley nog immer goed vinden, niet goed bij hun kersenpit zijn. Sterker: volgens alom gewaardeerde scribenten en volgers van diverse pluimage zijn deze heren eigenlijk altijd al een overschat bandje geweest. Dat laatste wens ik te bestrijden, en wel omdat hun eerste -pakweg- vier albums voor mij wel degelijk van waarde zijn, nog steeds. En de concerten van begin jaren ’70 -o.a. in de Doelen- waren zeker te pruimen. Best rommelig, en ook technisch bezien niet altijd perfect. Dat had zeker of beter juist zo zijn charme. Dit in combinatie met toch wel een ‘zwikkie’ uitstekende songs. Dat het de jaren nadien meer gepolijst en geperfectioneerd werd, so be it. In die zin werd het dus muzikaal minder en minder, terwijl de ‘miljoenen’ juist de tegenovergestelde richting bewandelde: meer en meer. Teruggrijpend naar de ‘goede’ jaren, eind zestig/begin zeventig, dan verwijs ik graag tevens nog even naar formaties als Shiloh (met o.a. Henley) en Longbranch Pennywhistle(met Frey & JD Souther). Vormden toch de basis voor wat ooit uitgroeide tot die vermaledijde Eagles. De albums van Shiloh en Longbranch Pennywhistle (Amos Records) mogen overigens best opnieuw uitgebracht worden, in welke vorm dan ook. Naast JD Souther, die zich op gezette tijden ook als 5^e Eagle en songwriter ten dienste van Frey en Henley profileerde, was er nog een lid van de mellow mafia: Jackson Browne. Mag ik stellen, dat deze in het Duitse Heidelberg geboren Califonian in de jaren zeventig een reeks prachtige albums het levenslicht deed zien? Late For The Sky (1974) en The Pretender (1976) om er een paar te noemen; nog steeds albums met de nodige zeggingskracht. Het was voor mij in ieder geval van een niveau. Zelfs zo erg, dat ik er nogal wat voor over had om Browne een keer in levenden lijve te mogen aanschouwen. Dat duurde even. Steeds opnieuw paste een bezoek van deze begenadigde songsmid niet in mijn agenda. In 1994 was het dan uiteindelijk toch zo ver, op zaterdag 18 juni (en daags voor het al vroeg ter ziele gegane Halfway Festival) stond Jackson Browne en band in het Utrechtse Vredenburg. En het was werkelijk een fenomenaal optreden! De interactie tussen de bandleden, met o.a. Max Goldenberg op gitaar, en hun frontman was magisch, zo ook tussen band en publiek. Ik meen me te herinneren, dat Browne enige tijd later in een interview (OOR?) stelde dit optreden eveneens als ongeëvenaard te beschouwen. Alle bijgewoonde optredens van Browne nadien, solo, met band of als duo met David Lindley, waren zeker van niveau, doch zo goed als die keer in Vredenburg, nee, zo goed werd het nooit meer. Vorige week woensdag was dat dus 20 jaar geleden. Een reden om die avond Late For The Sky nog maar eens in de ‘speler’ te stoppen. Op repeat, uiteraard….