Het is een ongelofelijk verhaal. Het is ook een ontzettend mooi verhaal. De 62-jarige dakloze straatmuzikant Doug Seegers wordt op straat ontdekt door twee Zweedse TV-makers die een reportage maken over de muzikanten die het niet hebben gered in Nashville. Ze zijn verbijsterd als ze hem op straat Going Down To The River horen spelen. De volgende dag nemen ze hem mee naar Hendersonville om in Cash Cabin, de studio van Johnny Cash, een versie van dit nummer met hem op te nemen. In Zweden wordt dit vervolgens een kneiterhit en een platenmaatschappij daar biedt Seegers dan een contract en een budget voor het maken van een plaat aan. Ze koppelen hem bovendien aan producer Will Kimbrough. Klaarblijkelijk is het een behoorlijk budget geweest want dit debuut van Seegers, ook getiteld Going Down To The River (Lionheart Music Group/Rootsy) wordt gemaakt met hulp van de fine fleur van Nashville: Al Perkins (pedal steel), Chris Donahue (bas) Kimbrough zelf, Brigitte DeMeyer (achtergrondzang). Kimbrough belt zijn vriend Buddy Miller die aangekomen in de studio in Seegers zijn oude maat Duke The Drifter herkent met wie hij midden jaren ‘70 voor korte tijd een duo vormde en die hij daarna uit het oog verloor. Emmylou Harris zingt een duo in de enige cover van de plaat: She van Gram Parsons. En het resultaat, het mag er zijn. Mijn God, het mag er zijn. De eerste helft van de plaat is onverwoestbaar sterk. Seegers is een zanger die met zijn stem de sterren uit de hemel kan plukken. Grootse Classic country met een zalig randje soul. In het tweede gedeelte van de plaat houdt Seegers het vooral op country, maar wel het soort country die hem plaatst tussen groten als Guy Clark en Townes van Zandt. Een onwaarschijnlijke ontdekking. Misschien wel de grootste van dit jaar.
Going Down To The River is verkrijgbaar via CDON
Zie hieronder het op het filmpje hoe Doug ontdekt wordt door Jill Johnson en Magnus Carlson
en hieronder de opname in Cash Cabin
28/06/2014 Permalink
Prachtige ontdekking inderdaad. Het is soms zelfs een soort van country jazz. De stem is een soort van kruising tussen Guy Clark en John Hiatt en dat ligt mij doorgaans zeer goed. Vooral het eerste gedeelte is van een gruwelijk hoog niveau. Daarna gaat de vergelijking met Clark en Van Zandt voor wat betreft het niveau wel een beetje mank. Vooral van Hard working man en Gotta catch that train is het erg jammer dat ze de plaat hebben gehaald. Die niemendalletjes maken de sensatie net niet compleet. Maar als je de plaat uitgeluisterd hebt dan overheerst een heerlijk gevoel. En daar gaat het om.
28/06/2014 Permalink
Ik volg je intuïtie dit maal Hugo.
01/07/2014 Permalink
“het soort country die hem plaatst tussen groten als Guy Clark en Townes van Zandt.”
Wat voor country is dat en is het wel country?
Townes groeide op met de blues van Lightin’ Hopkins. Dat bracht hem in de folkscene van de jaren ’70. Natuurlijk zijn ze er wel, die countryinvloeden. Maar voor mij is Townes zo’n uniek figuur, vanwege zijn levensvisie en literaire, filosofische teksten (diepgang, veel diepgang), dat je hem niet zo makkelijk kunt vergelijkingen met iedere willekeurige dakloze countryzanger.
Maar goed, ik ben wel benieuwd natuurlijk. Het album van deze kerel staat op Spotify. Het kwartje moet nog wel vallen. 5 sterren, het is nog al wat.
01/07/2014 Permalink
Naar mijn bescheiden mening is dit album met 5 sterren wel erg rijkelijk beloond.
Een paar mooie ballads en heel veel 13 in een dozijn nummertjes.
Of zijn de extra sterren voor het ongelooflijke verhaal achter het album?
De hooggespannen verwachtingen na het lezen vande recensie worden wat mij betreft niet waar gemaakt. Helaas…..
01/07/2014 Permalink
Deze straatmuzikant heeft duidelijk de blues als hij nummers speelt in zijn o zo vertrouwde omgeving. Producer Kimbrough is naar mijn bescheiden omgeving in de studio flink aan het opschuren geweest. De kartelrandjes op straat mis ik aan de studio-opnames
01/07/2014 Permalink
jammer dat je een bericht niet kan wijzigen. Ik bedoelde natuurlijk: de kartelrandjes op straat mis ik op de studio-opnames.
11/07/2014 Permalink
het verhaal is beter dan de CD
22/12/2014 Permalink
Eindelijk weer iemand met een stem die direct je hart raakt. Deed me gelijk denken aan wijlen Little Enis (Carlos Toadville) – I Kept The Wine (And Threw Away The Rose).
Die heerlijke country twang in hun stemgeluid. Praise the Lord!
Volgens mij had Doug Seegers weinig tanden in zijn mond toen hij zijn album opnam. Speelt volgens mij een belangrijke positieve factor in zijn zang. Nu nog de juiste mensen om hem heen. Please, don’t drift to far from the shore!