Even voor acht uur; een goed gevulde bovenzaal van Paradiso. Een bescheiden ogende jongeman betreedt het podium. Zijn naam: John Fullbright. Even snel Nederland aandoend tussen optredens in Engeland en Noorwegen in. Reden? Ongetwijfeld ook het promoten van zijn nieuwe, tweede, album met de titel Songs, doch ook het wederom bewijzen welke een begenadigd talent hij is. En waar deze jongeling uit Oklahoma zich niet direct een causeur toonde, daar waren zijn woorden in zijn werkelijk prachtige songs wel raak; die woorden zeiden in feite meer dan..… woorden. Zonder in termen van uitschieters te spreken, maar tegen het eind van zijn ruim negentig minuten durende performance bleek het indringende High Road het absolute hoogtepunt, dit tussen een veelheid aan andere hoogtepunten in. Wat een klasbak, wat een beheersing van zijn instrumenten….gitaar, harmonica, piano….en vooral van zijn belangrijkste instrument: zijn stem. Van ingetogen tot krachtig, doch immer wel ergens tot op het bot… indringend. Dat Fullbright in zijn nog prille, hij is nauwelijks 26, leven zijn sporen al heeft verdiend als lid van de Turnpike Troubadours en als sideman bij de Mike McClure Band zal inmiddels genoegzaam bekend zijn. En dat hij, alvorens hij in 2012 met het goed ontvangen album From The Ground Up debuteerde, ook al een live album uitbracht (Live At The Blue Door; 2009) wellicht ook. Maar dat zijn 2e reguliere album Songs ook live en in z’n uppie met zoveel impact zou worden gebracht was voor schrijver dezes waarlijk een meer dan aangename 
verrassing. En getuige het enthousiasme vanuit de zaal voor menigeen. Satan And St. Paul, het lichtjes aan Randy Newman refererende Fat Man en van zijn nieuwste worp onder meer het ‘vrolijke’ Happy, het aan z’n angst voor darkness linkende She Knows als ook fraaie songs als Until You Were Gone en Write A Song, allen bewezen de even simpele als ware vaststelling: deze jongeman kan songs schrijven. Songs met veelzeggende woorden. De Charlie Louvin- cover I Don’t Feel Like Dancing (1996), geschreven door Julian Dawson en Vince Gill, viel daarbij overigens qua voordracht zeker niet uit de toon. De conclusie dat de tijd dat Fullbright slechts de bovenzaal van Paradiso moet betoveren snel tot het verleden zal behoren is geen onrealistische. Deze man verdient een (niet al te, natuurlijk…) groter gehoor. Na het zomerreces is hij gelukkig alweer terug, met o.a. optredens in Lantaarn/Venster te Rotterdam (11/9) en op het Take Root Festival in het Hoge Noorden (13/9). Ga hem zien, en luister naar zijn manier van het overbrengen van woorden, in zijn Songs. In alle eenvoud, zonder opsmuk en bovenal bij vlagen briljant….
Gezien op 10 juni 2014 in Paradiso (bovenzaal), Amsterdam
Tekst en foto’s: Leo Kattestaart
12/06/2014 Permalink
Mooi om te lezen. Ik zag hem vorig jaar in Tivoli, dat was al indrukwekken, en dit jaar ga ik naar Take Root. Maar misschien stap ik in de week ervoor zomaar in de auto om van Drenthe naar Rotterdam te rijden, dat heb ik voor dit fenomeen wel over. Zijn nieuwe album is voor mij persoonlijk een van de beste albums die ik de laatste jaren gehoord heb.