Na het wat stijfjes gezongen Bring You Home is het goed dat Amanda Pearcy op het tweede nummer south of the border gaat. De viool van Tim Lorsch wijst haar losjes de weg op Barking Dogs, zodat ze in Mexico haar liefdesverdriet kan verwerken. Op het titelnummer Royal Street (CRS/Munich) reist de Texaanse naar New Orleans. Ook het trage, lichtelijk jazzy Better On My Own valt daar te situeren. Pearcy zingt een beetje lijzig. Dat kan spannend zijn, maar is bij haar niet echt het geval. Kwestie van smaak wellicht. De begeleiding is meer…

Benieuwd hoe Frank Black het zal doen als een crooner die south of the border gaat in een liedje met trompet en accordeon? Luister dan maar eens naar Each Passing Hour, te vinden op Be Many Gone (Holy Wreckords/Bertus) van Eileen Rose. De moeite waard hoor, echt!. Zoals de albums van deze vrouw uit Boston meestal wel de moeite waard zijn. Zo begon de in Boston opgegroeide Amerikaanse met enkele aardige platen die ze in Engeland opnam met Alabama 3, een band die elektronica en country combineerde. Be Many Gone werd meer…

De nummers op Gray Lodge Wisdom (Talitres/Munich) van de Amerikaan Will Stratton kwamen grotendeels tot stand tijdens de periode dat hij chemotherapie onderging voor zaadbalkanker. De singer-songwriter uit Brooklyn verbleef voor die behandeling aan de andere kant van de Verenigde Staten. Daar werkte hij als hij niet in het ziekenhuis vertoefde in de kelder bij zijn ouders aan de muziek op zijn nieuwste album. Een donker album dus? Integendeel! Op het titelnummer blijkt de ziekte bijna een louterend effect te meer…

Simpelweg Songs (Blue Dirt Records/Thirty Tigers/Bertus) heet het nieuwe album van John Fullbright. Een aantal van die liedjes gaat over het schrijven van liedjes. De jonge singer-songwriter uit de Amerikaanse staat Oklahoma worstelt met ‘cliches and throw aways’ op Keeping Hope Alive. Op Happy vraagt hij zich af waarom een liedje altijd begint met het einde van een relatie: ‘Tell me what’s so bad about happy’. Het rustige met louter een elektrische gitaar gespeelde Write A Song lijkt tekstueel niet veel meer dan een vingeroefening, uit de voordracht meer…

“Ik zag je vandaag. Tenminste, dat dacht ik. Maar jij kon het niet zijn, jij had geen klein kind. Ik hoorde dat je niet gesettled was, en je was ook niet het type die met iedereen de koffer indook. Hij heeft z’n moeders ogen, maar die glimlach herken ik. Je zei dat je nooit een kind zou willen hebben met ‘n hart zo koud als het mijne.” Ja, zo gaat dat soms. Dit zijn wat zinnen uit The Kid, een schitterend nummer op Still Go On (eigen beheer) van Big Shoals, een groep uit Gainesville, Florida. Het geruitbloesde trio grossiert in mooie nummers, soms meer…

Op Ramble (CRS/Munich) staan elf nogal nietszeggende liedjes. De observaties van Steve Thompson aka Blabbermouth gaan niet verder dan die van de gemiddelde rugzaktoerist. Natuurlijk rijden er fietsen in Amsterdam. Al in de tweede regel. En coffeeshops hebben ze er ook. Door Old Grey London rijden rode dubbeldekkers, maar het kan Thompson allemaal niet meer zo boeien. Hij gelooft niet dat hij nog van zijn liefje daar houdt. Ze is dikker geworden. En ouder. Door louter gebruik te maken van overbekende beelden, komt ook meer…

De Texaan William Clark Green nam zijn derde album Rose Queen (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) op in Nashville. Daar wordt onafhankelijk van de grote maatschappijen tegenwoordig zoveel goede muziek gemaakt, dat dat niet meer een negatieve lading hoeft te hebben. De in Lubbock gevestigde artiest heeft zijn stijl dan ook niet hoeven aan te passen. Wat zijn stijl is? De invloed van Steve Earle klinkt af en toe duidelijk door. Vooral op Let’s Go. Het begint met een mandoline en daarna hoor je toch echt iets van Guitar Town. Green is meer…