Op Ramble (CRS/Munich) staan elf nogal nietszeggende liedjes. De observaties van Steve Thompson aka Blabbermouth gaan niet verder dan die van de gemiddelde rugzaktoerist. Natuurlijk rijden er fietsen in Amsterdam. Al in de tweede regel. En coffeeshops hebben ze er ook. Door Old Grey London rijden rode dubbeldekkers, maar het kan Thompson allemaal niet meer zo boeien. Hij gelooft niet dat hij nog van zijn liefje daar houdt. Ze is dikker geworden. En ouder. Door louter gebruik te maken van overbekende beelden, komt ook de boodschap van het overigens toch al niet erg geloofwaardige liefdesleed niet aan. ‘Oh London town / How I am used to you / Your lifeless grey bridges and your dull statues / Don’t inspire me to sing’, verkondigt hij dan en dan vraag je je toch echt af waarom hij dat dan toch doet. ‘Remove yourself from tourist traps / drop your guard remove your maps’, horen we op No Net Curtains In New York, maar waarom houdt hij zich daar zelf niet aan? Steve Thompson aka Blabbermouth, die op zijn website trouwens de naam Steve Folk gebruikt, heeft best een aangename stem. Is dat een deel van het probleem met Ramble? Nee, een aangename stem kan, euh, best aangenaam zijn. Af en toe valt bij die stem zelfs de gelijkenis op met Scott Matthews. De lege boodschap in combinatie met het blije optimisme is het echte probleem van dit album. ‘Should I sing about the dust in the corner of the room? / As it formulates a crust and won’t be going very soon’, vraagt hij zich af op Dust. Tsja…
09/06/2014 Permalink
Is een recensie over een album met nietszeggende liedjes dat bijna twee jaar geleden is uitgebracht essentieel, in een muzikale wereld waar de releases ons om de oren vliegen?