In 2008 schreef ik al eens over Ben Vaughn (zie link). Naar aanleiding van Texas Road Trip (Munster Records/Sonic Rendezvous) kom ik daar nog even op terug. Er zijn meerdere aanleidingen om dat te doen. Allereerst deze plaat natuurlijk. Verder is er een verband met de hernieuwde samenwerking van de broers Dave en Phil Alvin en ook de aanstaande release van een nooit uitgebracht album van Joe Ely past in dit verhaal. Afijn, in dat vorige stukje stond dat Ben Vaughn zijn eigen werk opnieuw had opgenomen op de platen Vaughn Sings Vaughn 1-3 en op Texas Road Trip doet de Amerikaan dat opnieuw. Deze keer reisde hij er voor naar de bron van zijn passie. Naar Texas dus, want waar anders komen zoveel muziekstromingen bijeen? In de liner notes gaat het over Ben die als jochie in New Jersey helemaal verslingerd raakte aan de wilde energie van She’s About A Mover van Sir Douglas Quintet. Op Texas Road Trip werkt Vaughn samen met Augie Meyers, de toetsenist van Sir Douglas Quintet en tevens het beste maatje van de betreurde Doug Sahm, een van de helden van Vaughn. Andere bekenden op dit plaatje zijn Speedy Sparks, John X. Reed, Alvin Crow en Mike Buck. De nummers van Vaughn worden door deze legendarische musici overgoten met die speciale Texaanse saus. Heel leuk allemaal, maar echt groovy en far-out is het toch echt niet meer. Nee, dan The Many Moods Of Ben Vaughn, de mooiste plaat van 1986 zoals ik in dat stukje ook al liet weten. Waarom maakte die plaat zo’n onuitwisbare indruk? Welnu, de jaren tachtig waren miserabel voor liefhebbers van American Music. Er waren in die tijd van opgedirkte new romantics (Spandau Ballet, Duran Duran) immers nauwelijks nog rockers op puntlaarzen. Het moest komen van The Blasters die op dat nummer American Music uitlegden wat er allemaal zo geweldig was aan die rootsmuziek. En je had Joe Ely die maar door bleef gaan met Good Rockin’ Tonight. Totdat zijn band uiteen viel door al dat Hard Livin’. Ely zat daarna vooral achter zijn Apple-computer en was dientengevolge met Hi-Res het spoor volledig bijster geraakt. Die plaat had hij opgenomen op verzoek van de platenbazen van MCA, omdat die geen idee hadden wat ze met het werkstuk dat Ely op zijn computer had gemaakt aan moesten. Dat oorspronkelijke album wordt nu alsnog uitgebracht als B484. We zijn heel benieuwd, maar hebben eerlijk gezegd niet echt hoge verwachtingen van die computergestuurde nummers. Maar dit dus terzijde. Het ging over de jaren tachtig en hoe erg die wel niet waren voor een rootsrocker. Want dan had je een aardige band als The Blasters en dan stapte Dave Alvin op. Het was kommer en kwel. Het was tijd voor een nieuwe held. Die diende zich aan met The Many Moods Of Ben Vaughn. Nog altijd een absolute aanrader! Omdat dit stuk over Texas Road Trip toch al niet een gewone recensie is geworden ook nog maar even een anekdote over de aanschaf van die debuutelpee van The Ben Vaughn Combo. Nadat ik in de lunchpauze de plaat had opgehaald waarop ik enkele weken had gewacht, zat ik de hoes te bestuderen achter mijn bureau. Mijn toenmalige chef op de redactie van Nieuwsblad van het Noorden keek even mee. Hij zag de zwart-witfoto van Gus Cordovox met accordeon. ”Oh, hou je van dat soort muziek”, zei hij. Hij had werkelijk geen idee dat je met zo’n instrument wilde rock-‘n-roll kon maken. Hij dacht slechts aan De Kermisklanten en John Woodhouse. Tsja, zoveel onbegrip en onwetendheid, ik deed een halfslachtige poging om een en ander uit te leggen, maar wist dat dat geen enkele zin had. Terug naar nu. Terug naar de Texas Road Trip die Vaughn maakte. Augie Meyers speelt accordoen op het album. En een fluitend orgeltje en piano. Hij kan het nog steeds. En Ben Vaughn is zijn cool niet verloren. Maar de impact van destijds – de jaren zestig van Sir Douglas Quintet en de jaren tachtig van Ben Vaughn Combo – is verdwenen. Wat overblijft is gewoon een leuk plaatje.