Er is niets op de radio en er is niets op de tv. Krim Delmhorst verlangt op het titelnummer van Blood Test (Signature Sounds/Munich) terug naar de tijden van verveling. Want wat was het fijn om je daarin samen te verliezen. Je af te vragen: ben ik echt van jou? En ben jij mijn? De weemoed heeft een goede aan Delmhorst. Ze voelt zich er prettig bij. Op 92nd St verlangt ze terug naar de tijd dat ze studeerde in New York. De tijd dat ze bij haar vriendje op de kamer de dagen doorbracht met jasmijnthee en dirty movies. Met Monk en Trane. Op Homeless steekt ze zwervers een hart onder de riem. Het is goed schuilen bij Kris. Haar voordracht is zo warm als de wollen poncho die ze om zich heen heeft geslagen. Die warmte gunt ze ook een ander. Met Blood Test keert Delmhorst terug na een lange periode waarin ze kampte met een writer’s block. In die tijd bracht ze samen met haar man Jeffrey Foucault wel een dochter ter wereld. Nu is ze terug als artiest. Met Anders Parker (Varnaline), Mark Spencer (Blood Oranges, Son Volt) en Konrad Meissner (Silos) maakte ze een album dat het vooral goed zal doen in de herfst.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie