‘Thank you from the bottom of my broken heart’, zingt Victor Camozzi. Mooi zinnetje. Het is altijd beter dan helemaal niets te voelen, wil hij maar zeggen. Aan zeggingskracht ontbreekt het niet op Cactus & Roses (Volco Records), het derde album van de Texaan. Erg rooskleurig is het allemaal niet in zijn liedjes. In het fraaie titelnummer gaat het over geknakte trots en het onvermogen om elkaar gewoon lief te hebben. Oftewel: ‘The beautiful way we hurt each other / And never know what for’. Met zijn droge voordracht plaatst Camozzi zich ergens tussen andere Texanen als James McMurtry en Calvin Russell. Bijna alles gaat in hetzelfde trage tempo. Doordat de doornen scherp zijn, verslapt de aandacht nergens. En het is echt niet alleen maar kommer en kwel. Op Pretty Smile laat Camozzi weten dat hij wel duizend keer op een dag verliefd wordt. Een lieve lach en hij is verkocht. Dat is genoeg. De rest kan hij zelf wel bedenken. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Dit schreven we in 2008 over 3 Peso Cigar: You just can’t live in Texas, if you don’t have a lot of soul. Of terwijl, hoe staat het met de erfenis van Doug Sahm? Als we Victor Camozzi moeten geloven is er niet veel over van al de beautiful vibrations en is de groove nu toch echt wel gone. De Texaan zingt het in een liedje getiteld Doug Saldana. Het is een van de twaalf (eigenlijk dertien, maar het titelnummer komt als een bonus) uitstekende zelfgepende nummers op 3 Peso Cigar (eigen beheer), een debuutplaat. Maar als in Austin the rhythm all wrong is, zoals in het liedje wordt betoogd, hoe kan het dan dat Victor Camozzi zelf wel zo’n lekker luie groove te pakken heeft? Misschien doordat hij in Californië geleefd heeft? Het liedje California Time is in ieder geval erg fijn. En per slot van rekening deed Doug Sahm al die heerlijke vibraties ook vooral op in de tijd dat hij in San Francisco vertoefde. De nasaal en met weinig stemverheffing zingende Camozzi is weer eens zo’n Texaan met veel levenswijsheid, hij studeerde vier jaar psychologie. Walt Wilkins, Matt Downs en Bill Small produceerden deze plaat en Marty Muse (pedal steel) is een van de bekendste gasten. Fistful Of Nails klinkt als een trage Springsteen en Light Me Up kent lekker stuwend gitaarwerk, een beetje als de Bottle Rockets, wat dan weer geen verwondering hoeft op te wekken gezien het eerbetoon van die band op Songs Of Sahm.
29/07/2014 Permalink
Je grossiert wel heel erg in 3 sterren recensies John.
Is dit vanwege komkommertijd op releasegebied?
Allemaal niet echt spannend naar mijn bescheiden mening
30/07/2014 Permalink
komkommerijd? luister maar eens naar de nieuwe van mary gauthier………
30/07/2014 Permalink
Ja Jur maar die is al weer geruime tijd geleden verschenen…..
05/08/2014 Permalink
Er komen anders op dit moment genoeg albums uit, die wel de moeite waard zijn.
06/08/2014 Permalink
Dat vind ik ook en daarom snap ik de aandacht voor zoveel middelmatigheid niet zo goed. Dat is wat ik bedoelde te zeggen…