Half jaren negentig, of wellicht kort daarna. Het zenderaanbod op ‘het boze oog’ was in ieder geval nog vrij beperkt, beheersbaar. Zo kon je al zappend plots verzeild raken op een der zenders van de BBC waar muziek de boventoon voerde. Songwriters In The Round, of zoiets… Nanci Griffith was een bekende naam, althans voor mij. Die van Mary Chapin Carpenter bracht enige onwetendheid aan het licht: nooit van gehoord. De derde dame, eveneens gezeten ‘on a barstool’, was dan weer wel gekend, en wel als ‘de dochter van’. Juist ja: Rosanne Cash. Was een mooi uurtje muziek. Rosanne Cash heeft inmiddels een fraai oeuvre opgebouwd, Nanci en Mary overigens ook. Feit is echter wel dat Cash recent het meest manifest haar neus aan het venster wist te duwen. Haar laatste, het begin dit jaar verschenen The River & The Thread, verdiende alom lof. Terecht. Haar voorlaatste, het uit 2009 daterende The List, met daarop een selectie van songs die haar Pa ooit op een lijst van zo’n 100 ‘standards’ plaatste, mag qua waardering ook niet achterblijven. Logisch dat Rosanne Cash zich in Paradiso, samen met manlief John Leventhal op gitaar (en backing vocals), vooral richtte op het werk van deze twee albums. Het was Cash’ eerste kennismaking met hèt poppodium der Lage Landen. Daar toonde zij zich oprecht blij mee, maar wellicht had zij ook wel wat meer volk verwacht. En dat het merendeel van het ‘gehoor’ diende plaats te nemen op keurig en ordentelijk -zeg maar, in rijen van tien- opgestelde stoeltjes was voor haar misschien zelfs wel lichte deceptie. Het droeg in ieder geval niet bij aan een sprankelende interactie tussen publiek én Rosanne & John. Was het dan niks? Geenszins! Alleen: ergens ontbrak er een vonkje, de chemie. Dat lag niet aan het enthousiasme van het publiek en al helemaal niet aan Rosanne en John. Aan het materiaal en de manier waarop het gebracht werd, een paar kleine en daardoor charmerende schoonheidsfoutjes van Leventhal daargelaten, ook al niet. Sterker, met opener Modern Blue, gevolgd door het ongemeen sterke én met een mooi verhaal geïntroduceerde The Sunken Lands, was het van meet af aan gewoon goed. Of beter: heel erg goed. Prachtige songs van The River & The Thread en The List dus, af en toe gelardeerd met een uitstapje naar eerder werk, zoals het aangrijpende en indrukwekkende September When It Comes (album: Rules To Travel; 2003). Kippenvel. Die momenten waren er zeker meer, want de songs van Cash komen aan, ze gaan ergens over. En ze gaan soms diep. Leventhal toonde zich een begenadigd begeleider en Cash bracht haar werk -songs veelal geschreven samen met haar eega- met veel gevoel. Prachtig.
Etta’s Tune, refererend aan de gewezen bassist van Pa Johnny, de ‘late’ Marshall Grant; het door Emmylou, Linda & Dolly gecoverde Western Wall, als ook Bobbie Gentry’s Ode To Billy Joe, ze kwamen straight binnen. Cash & Leventhal -ze stonden vorig jaar april op de Rhythmn & Blues Night in Groningen en zorgden er indertijd voor dat menig bluesliefhebber juist dit optreden het meest waardeerde- deden hun ding in Paradiso met verve; overtuigend.
Alleen: een volgend keer wel zonder stoeltjes, graag…..

Gezien op 5 augustus 2014 in Paradiso, Amsterdam
Foto’s: Willem Vonk