Mocht ik ooit in een horecagelegeheid komen waar ze Kati Salo draaien, dan zal ik de uitbater daarvan omhelzen en feliciteren met zijn goede smaak. Want smaakvol is toch het minste wat we over het titelloze debuut (Taajuusvarjostin/Beste Unterhaltung) van deze Finse zangeres kunnen zeggen. Salo schotelt ons fijne folkpop voor, waarin het gebruik van cello en banjo regelmatig terugkerende elementen zijn. De makkelijke weg wordt nooit gekozen. Telkens wordt in een liedje een aantrekkelijke omweg gevonden die Salo ons ook wil laten zien… eh… horen. Daarin sluit zie eerder aan bij iemand uit de Europese folkpoptraditie zoals Ane Brun. Hitchhiking is met zijn huppelbanjo een fijne, toegankelijke, binnenkomer. Het tempo gaat daarna in The Streets Sound Different Now (zie hieronder) iets omlaag. Salo gebruikt in haar liedjes meestal een nogal cleane sound hoewel het einde van No Need To Rush wat onstuimiger is. Alle nummers komen trouwens uit de eigen pen van de zangeres, die opgroeide in Lapland, in het Zweedse grensplaatsje Haparanda om precies te zijn. Dat is altijd mooi.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie