Stereo Addicts noemde Will Phalen zijn begeleidingsband voorheen. Het zegt alles over de dynamische sound die de Amerikaan uit Chicago nastreeft. The Dirt And The Air And The Grass (Sub-Urban Arts Collective) staat vol prachtige popliedjes in een rijk sonisch palet. Het album begint met I’ll Let You In dat traag aanvangt en daarna gekenmerkt wordt door een mooie opbouw en enkele laagvliegende licks van elektrische gitaren. Op Done snijdt een steelgitaar door de indierock, waarna fraaie samenzang in donkergroene tinten onderbroken wordt door een mondharmonica. Daarmee zijn we er nog niet, want op het eind gaat de zang bijna naar het niveau van The Beach Boys. De countrywals met steelgitaar van The Saw Song heeft ook al een heerlijk koortje. Hier is de referentie eerder Sneetches en Big Dipper, maar dan iets meer altcountry. Shadow People biedt dromerige pop en My Blue Eyed Woman is bedwelmende new wave met poppy zang, terwijl de gitaren op het eind kronkelend en krassend hun weg zoeken in combinatie met wat elektronica. Vervolgens gaat het in You Best Be There met een akoestische gitaarliedje naar het terrein van Vic Chesnutt of Elliott Smith. Daarmee zijn we ongeveer halverwege dit uitermate sterk album. Will Phalen en zijn naamloze band gaan iets organischer te werk dan Wilco, maar verdienen met deze plaat hetzelfde publiek. Het titelnummer heeft een ambientsfeer die met een trage steelgitaar toewerkt naar exercities op gitaar die te situeren zijn tussen Sonic Youth en Daniel Lanois. Als struiken die verstrikt raken, maar toch altijd naar het licht toegroeien. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie