%20(2).jpg)
Misschien zijn de broers Henry, JoJo en Ringo Garza wel te goed om een echt heel goede plaat te maken. Huh? Nou ja, ze kunnen alles. En dus trakteren Los Lonely Boys ons op Revelation (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) ook maar op van alles en nog wat. Knap en heel goed gedaan, maar daarmee is zo’n album nog niet een knaller. Afijn, genoeg gezeurd, terwijl er eigenlijk nauwelijks iets te zeuren is. Want wat te denken van de liedjes waarin ze hun Mexicaanse roots laten horen. Zoals opener Blame It On Love. Begint met accordeon en had ook heel goed van Mavericks kunnen zijn. De latin grooves met een langs the border galopperende gitaar op Dream Away is vooral als Los Lobos, net als It’s Just My Heart Talkin’. Met de reggae van Give A Little More dwalen ze wat af van de eigen roots, hoe goed ze het ook afgaat. Op There’s Always Tomorrow brengen ze nette soul als een Paul Carrack, terwijl ze op So Sensual Marvin Gaye bijna voorbij streven in sensualiteit. Funk in het straatje van Red Hot Chili Peppers? Ja, dat kunnen ze ook. Luister maar naar Jamilia. Beuken als ZZ Top? Op Rule The World. En op Can’t Slow Down horen we dan weer heel duidelijk de invloed van Lenny Kravitz. Santana huurde Los Lonely Boys al eens in, want die onderkende ook de klasse van de broers Garza uit Texas. De kundigheid spat ook weer af van Revelation, maar daarmee is het dus nog niet een superplaat.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie