Is er een goed Nederlands woord voor ramshackle? Zwak, wankel, krakkemikkig, gammel, wrak, bouwvallig, mwah, het geeft allemaal net niet goed weer wat ermee bedoeld wordt als het om muziek gaat. Een blik op de hoes van The Basement Tapes van Bob Dylan and The Band maakt eigenlijk meer duidelijk dan welke omschrijving ook. Jongemannen met oude instrumenten in een kelder waar overal leidingen lopen, een hond die naast een kartonnen doos zit waar enkele van die banden op liggen en een kleurrijk divers gezelschap dat zo uit een circus lijkt te zijn gelopen. In zo’n sfeer begeven ook The Felice Brothers zich graag. Ze proberen het gevoel dat ze hadden als straatmuzikanten te behouden. Dat lukt heel aardig op hun nieuwste plaat. My Favorite Waitress (Dualtone/Bertus) is behoorlijk ramshackle en dat is een hele opluchting na het drie jaar geleden verschenen Celebration, Florida waarop de Amerikaanse band vastliep in pretenties. Met het gelach van iemand en een blaffende hond (of iemand die doet alsof) hebben The Felice Brothers op opener Bird On Broken Wing weer de losheid die ze een speciale plek in de americana heeft opgeleverd. Ergens klinkt een cajunfiddle of een piano. Zo losjes zijn ze op hun best. Veel beter in ieder geval dan een band als Mumford & Sons, waar ze vreemd genoeg veel te veel respect voor lijken te hebben.
15/10/2014 Permalink
Ik begrijp niet waarom er aan het eind opeens zo’n sneer naar Mumford & Sons moet staan: misschien is de recensent bang dat wij hem een voorliefde voor M&S in de schoenen zouden willen schuiven? 😉
27/10/2014 Permalink
The Felice Brothers hebben in het voorprogramma van Mumford and Sons gestaan. Mumford and Sons hebben meegespeelt op het solo-album van Simone Felice. Prima toch, respect voor mensen die je zo goed kent?