Ondanks goede kritieken zat een echt grote doorbraak er nooit in voor The Boo Radleys. Songschrijver Martin Carr ging na de jaren negentig verder als Bravecaptain, waarbij hij de aandacht verlegde van britpop naar experiment. Het onder eigen naam uitgebrachte The Breaks (Tapete Records/Sonic Rendezvous) is het album van een vakman die niet meer zit te springen om een grote hit, ook al heeft hij die zeker in de vingers. Bij het Duitse label Tapete is Carr tussen gelijkgestemden als Lloyd Cole en Bill Pritchard helemaal op zijn plaats. Vanaf opener Santa Fe Skyway draait het om de pracht van pure pop. Strakke blazers en golvende strijkers, het is alsof Squeeze en Stylistics elkaar ontmoeten. St. Peter In Chains heeft hakkende gitaartjes. How Can I Explain? past in de Britse traditie van The Kinks. Mainstream en Mountains zijn beïnvloed door iemand als Harry Nilsson. Dat laatste liedje begint met een eenzame akoestische gitaar, waarna een rijk arrangement voert naar de zomer van The Mamas and the Papas. Ook Teenage Fanclub dient zeker genoemd te worden, vooral bij Senseless Apprentice. Dat is een schitterend nummer, totdat Carr de plank eventjes misslaat met een intermezzo met wat vaag geshalala. Het is slechts een klein puntje van kritiek.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie