Weer een nieuw album van Neil Young? Ja, Storytone (Reprise) is al zijn tweede album dit jaar en een groter contrast met het eerder uitgebrachte A Letter Home is nauwelijks denkbaar. Dat zou op zichzelf al goed nieuws moeten zijn want dat krakkemikkige experiment met Jack White was een aanfluiting. Toch zijn we ook niet erg enthousiast (sorry, hoor!) over dit Storytone. De tien liedjes zijn opgenomen met een groot orkest of met een big band en qua experiment is dat misschien leuk en interessant, maar het wringt aan alle kanten. Bij de tracks met het orkest is het alsof Young in een ton met mierzoete slagroom is ondergedompeld. Zeker bij de overigens vrij eendimentionale protestsong Who’s Gonna Stand Up? klopt het gewoon niet. Bizar is het trouwens, maar daar zit vast een bedoeling achter, dat dit nummer direct gevolgd wordt door een loflied op autorijden. Say Hello To Chicago doet denken aan het werk op This Note’s For You, maar ook hier is het overdaad die schaadt. Het komt er eigenlijk op neer dat het niveau van het eveneens orkestrale A Man Needs A Maid (van Harvest) nergens bereikt wordt, zodat we kunnen zeggen dat Storytone wederom een tweederangsalbum in de Young-catalogus oplevert. De Deluxe-versie van de plaat is evenwel uitgebreid met dezelfde 10 liedjes in een eenvoudige en vaak heel andere akoestische (gitaar, piano of ukelele) en breekbare setting. Hoewel de nummers op deze wijze veel genietbaarder zijn, blijft evenwel overeind staan dat een zekere intensiteit ontbreekt. En daarmee ook de direkte noodzaak tot aanschaf.
12/11/2014 Permalink
bij neil young gebeurt hetzelfde als bij ajax… eigenlijk heb je er al lang niks meer mee… en toch laat het je nooit helemaal los…
12/11/2014 Permalink
Wat Neil Young betreft herken ik dit wel. Wat Ajax betreft absoluut niet…nooit iets mee gehad. 🙂
14/11/2014 Permalink
Een van zijn beste na zijn jaren zeventig werk.
14/11/2014 Permalink
Misschien wel geïnspireerd door zijn nieuwe muze…eindelijk weer eens…LIEDJES..
15/11/2014 Permalink
@theo Geeft niks, Theo, niet iedereen houdt van foebele…
15/11/2014 Permalink
@kees:wel van foebele maar niet van misplaatste hoofdstedelijke arrogantie….moet je ze in Europa zien. ….maar ja dit is geen voetbalforum.
16/11/2014 Permalink
Tweede baggerplaat op rij.
24/11/2014 Permalink
Neil is in topvorm op de CD met de liedjes solo, eindelijk weer eens zorgvuldig zingend en begeleidend. Prachtig. En van mij mag ie een hele plaat met een big band maken. En ja, het is op een paar liedjes met orkest lekker zoet. En als hij ooit een verschrikkelijk bombastisch liedje gemaakt heeft dan is het ‘A man needs a maid’ wel, inderdaad. Enjoy!
29/11/2014 Permalink
Ik denk niet dat er iets mis is met deze Neil Young. Behalve dan dat wat mij betreft de orchestrale cd de bonus is bij de sobere cd. Het probleem is dat we de lat bij Neil Young altijd veel te hoog leggen (niemand kan telkens opnieuw een ‘After The Goldrush’ afleveren, ook Neil Young niet). Zijn indrukwekkende muzikale verleden speelt hem (maar vooral ons) parten. En toch, cd’s als ‘Americana’, ‘Psychedelic Pill’ en deze ‘Storytone’ had ik voor geen geld van de wereld willen missen. Een song als ‘I’m Glad I Found You’ bijvoorbeeld is wat mij betreft ‘vintage Neil Young’. Ik geef hem 3,5 sterren (‘whatever that means’). ‘Neil Young still matters’.