De hoesfoto van Out Of Time (eigen beheer) van Jim Keaveny is genomen in een oude bestelbus. Als de artiest eens flink op de rem moet staan, dan vliegt de gitaarkoffer hem in de nek. Het past wel bij de zorgeloze sound van de singer-songwriter uit het Texaanse Terlingua. Vooral bij het titelnummer. Die voortduwende beat van bas en drums. Die blazers die af en toe opkomen. Het lekkere gitaarwerk. Heerlijk losjes allemaal. Alles waait van zijn plek. En van de door corrossie aangetaste laklaag vliegt weer een stukje roest. Op Eugene To Yuma jubelt een mondharmonica de hoogte in, terwijl Keaveny met zijn droge stem zingt over slapen in een steeg in de gouden valleien van Californië. Out Of Sight heeft een accordeon en Spaanse gitaar. Parkin’ Meter begint met een boenkende beat en eindigt in een wilde gitaarfreakout. Lucy Ain’t Got No Arms heeft een jazzy structuur met een hobbelend ritme. Het is een liedje zoals Todd Snider ze ook schrijft. Mondharmonica en toetsen wisselen elkaar af in het instrumentale middenstuk. Heerlijk ook hoe een trompetje op The Girl de sfeer brengt van Ghost Riders In The Sky. Ruim een uur muziek met tot besluit The Yippee-I-Ay Song. Verkrijgbaar bij CD Baby.

.
Dit schreven we in 2009 over Music Man (vijf sterren): Alles bevalt me aan Jim Keaveny en zijn cd Music Man (eigen beheer). Allereerst die prachtige hoesfoto, waarop hij zelfzeker, maar ook met enige distantie, in de lens van de camera kijkt. Lijkt verdorie wel een portret van een outlaw uit de jaren zeventig. Dan zijn beknopte levensverhaal. Hij heeft een uitgesproken hekel aan school en laat zijn opleiding voor wat het is en verlaat North Dakota om anderhalf jaar liftend en als hobo op goederentreinen door Amerika te zwerven. Dat is al vaker een goede leerschool gebleken voor singer-songwriters. Na een tijd in Eugene, Oregon, allerlei baantjes te hebben genomen, zwerft hij ook nog een tijd door Europa, met name Spanje. In 1996 arriveert hij in Austin, Texas, en dat blijkt een plek waar hij goed kan aarden. Music Man is zijn vierde cd. Op zijn MySpace-pagina staan quotes van altcountry.nl en andere sites en een aanbeveling van Michael Hurley, die notabene in een hostel in Amsterdam met de muziek van Keaveny in aanraking kwam. De eigenzinnige artiest Hurley is vooral onder de indruk van de zwerflust die uit de muziek spreekt. Een nummer met de titel Goin’ To Arizona gaat bijvoorbeeld ook over Italië en Hawaii. De met een fraaie hese stem zingende Keaveny moet het niet hebben van technische vaardigheden. Zijn manier van zingen is nogal amateuristisch, maar daarmee past hij wel tussen ware grootheden als Townes Van Zandt en Bob Dylan. Het titelnummer begint met roffelende drums en een piano en als het geheel in een versnelling geraakt, dreigt de boel bijna te ontsporen. Heerlijk gewoon. Lonely Old Railroad Blues is ook zo’n werkje in eigen stijl met die aparte manier van zingen en simpele drums. Mountain Mama heeft een gekke, snelle beat en lange uithalen op de mondharmonica. In I’m So Lonely piept Keaveny, zingen kun je het nauwelijks noemen, maar in tegenstelling tot wat je zou mogen verwachten is het geen moment depressief. De afsluiter Happy Man, met weer zo’n lekker bonkend ritme, zegt genoeg over Jim Keaveny. Verre van magistraal in de meest letterlijke betekenis van het woord, maar wel simpelweg magisch.