‘It ain’t better to burn out than fade away’, zingt M. Lockwood Porter in een prachtig eerbetoon aan Chris Bell. Net als Hendrix, Cobain en veel te veel andere popartiesten stierf het voormalige bandlid van Big Star op 27-jarige leeftijd. Weliswaar verkopen ze in Haight-Ashbury geen T-shirts met de beeltenis van Bell, toch was zijn muziek van een onaardse schoonheid betoogt Porter. 27 (eigen beheer) is na het voortreffelijke Judah’s Gone de tweede plaat van Porter, zelf 27. Hopelijk zullen er nog vele albums volgen, want deze van Oklahoma naar San Francisco verkaste artiest heeft het helemaal. Hij dropt in Chris Bell ook de naam van Paul Westerberg, tevens een verklaard fan van Big Star. Geen wonder dat Porter soms sterk aan hem doet denken. Vooral op het schreeuwend gebrachte en van een hakkend gitaartje voorziene Restless is dat het geval. Op Secrets is de sound meer Engels. Kinks, Beatles en dus even mooi. Different Kind Of Lonely heeft een hobbelende melodie met een mondharmonica en subtiel orgeltje als van The Band. Op You Only Talk About Your Band vraag je je af wanneer Porter zal beginnen te schreeuwen als Little Richard. En jawel, daar doet hij het al. Het nummer had ook niet misstaan op Musta Notta Gotta Lotta van Joe Ely. Die klauwende gitaarsolo klinkt als iets dat Jesse Taylor uit zijn machtige kolenschoppen had kunnen schudden. M. Lockwood Porter is geen Big Star. Dat was Chris Bell immers ook niet. Maar hij maakt wel verdomd mooie muziek. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie