Weer Rotterdam! Na Bregje Sanne Lacourt, Mark Lotterman en Mieke van Veen hebben we nu een LP van Feaver te pakken. Een fraai vormgegeven LP, ja want A Year From This Day (Amsterdam Recording Company) is uitgebracht als vinylplaat (met downloadcode èn cd). Feaver is het geesteskind van Tjeerd Broere, die ooit begon als drummer in de Amsterdamse hardcore punkband NRA, maar die tijdens een vakantie met zijn vrienden van El Pino & the Volunteers aangemoedigd werd een gitaar op te pakken. Geen verkeerde keuze, menen wij. A Year From This Day is een meer…

Net als op 27 van M. Lockwood Porter draait het op 77 (Don Giovanni Records/Red Eye/Sonic Rendezvous) van Nude Beach om Big Star. De invloed van die band die begin jaren zeventig magistrale powerpopplaten afleverde is in ieder geval veel groter dan de muziek uit 1977. Ja, het trio uit New York maakte hiervoor punk, maar dit is toch echt pure powerpop. Naast Big Star valt ook sterk te denken aan Dwight Twilley Band, overigens wel een band die in 1977 actief was. Gitaar, bas, drums en meerstemmige zang. Heerlijke deunen. Simpele liedjes. Pop zoals meer…

‘It ain’t better to burn out than fade away’, zingt M. Lockwood Porter in een prachtig eerbetoon aan Chris Bell. Net als Hendrix, Cobain en veel te veel andere popartiesten stierf het voormalige bandlid van Big Star op 27-jarige leeftijd. Weliswaar verkopen ze in Haight-Ashbury geen T-shirts met de beeltenis van Bell, toch was zijn muziek van een onaardse schoonheid betoogt Porter. 27 (eigen beheer) is na het voortreffelijke Judah’s Gone de tweede plaat van Porter, zelf 27. Hopelijk zullen er nog vele albums volgen, want deze van Oklahoma naar meer…

Voor de meeste lezers komt deze bespreking te laat voor hun jaarlijstjes. Je moet eerst door lezing overtuigd raken, dan de plaat luisteren en/of aanschaffen. Maarja, daarna is wel duidelijk dat dit er echt een is voor voor die jaarlijstjes. Het zal dan wel voor 2015 worden voor The State I’m In (Good Horse Records) van Ben Ballinger. Allereerst zijn er die prachtige liedjes van de man uit Austin, Texas. Meeslepende melodieën en spitsvondige teksten gaan hand in hand. Cell Phone waarin de verteller aangeeft dat hij graag haar mobiel in meer…

De hoesfoto van Out Of Time (eigen beheer) van Jim Keaveny is genomen in een oude bestelbus. Als de artiest eens flink op de rem moet staan, dan vliegt de gitaarkoffer hem in de nek. Het past wel bij de zorgeloze sound van de singer-songwriter uit het Texaanse Terlingua. Vooral bij het titelnummer. Die voortduwende beat van bas en drums. Die blazers die af en toe opkomen. Het lekkere gitaarwerk. Heerlijk losjes allemaal. Alles waait van zijn plek. En van de door corrossie aangetaste laklaag vliegt weer een stukje roest. Op Eugene To Yuma jubelt een meer…

Nadat zijn tourbus in 2001 was geplunderd in New Orleans, bleef Luke Winslow-King er noodgedwongen rondhangen. Eigenlijk was het een geluk bij een ongeluk, want de oude jazz en blues uit de stad in Louisiana boeiden hem mateloos. Op Everlasting Arms (Bloodshot Records/Bertus) put hij weer volop inspiratie uit de muziekgeschiedenis van The Big Easy, zoals de stad ook wel wordt genoemd. Trompet, trombone en saxofoon benadrukken de vooroorlogse sfeer die de slidegitarist nastreeft. Gelukkig gaat Winslow-King deze keer ook meer…

Toen ik eerder dit jaar op het prachtige Barinatxe strand van Sopelana (ten noorden van Bilbao) lag, kon ik niet bevroeden dat een paar kilometer daar vandaan de laatste hand werd gelegd aan Penitent Man van Dead Bronco. Dit kwintet bestaat uit de in Florida opgegroeide Matt Horan (zang, gitaar) en de Basken Alain Llopart (gitaar, banjo), Jokin Corral (drums), Oscar Calleja (staande bas), en Jokin Totorica (lapsteel). En de mannen draaien er in hun rauwe rockabilly en old timey countryliedjes niet omheen. Als hun lief niet meer van hen houdt bezuipen meer…

Mieke van Veen, Nederlandser kan een naam bijna niet zijn. En zo is het ook. Van Veen komt uit Rotterdam (wordt dat niet zo langzamerhand rootsstad nr 1 ?) Maar op haar debuutalbum, Between These Walls, klinkt ze (bijna) helemaal niet Nederlands. De nog jonge singer-songwriter komt op de proppen met een aantal heerlijke nummers die overal vandaan zouden kunnen komen. Soms helt ze over naar folkpop, zoals in Constant Tone en Traffic Jam, maar soms trekt ze ook flink van leer en krijgen elektrische gitaren de meer…