Mompelend en fluisterend tracht Chip Taylor ons deelgenoot te maken van zijn verhalen. Drie cd’s telt The Little Prayers Trilogy (Train Wreck Records/Munich). Zucht. Dertig nummers. Zucht. Bandieten en helden bevolken de songs. Heiligen en moordenaars. Taylor tekent her en der verhalen op. Van Czechoslovakian Heaven gaat het naar Nine Soldiers In Baltimore waarna een verhaal volgt over Ontario Crimes. Dat alsmaar zuchten en steunen in al die liedjes is na een tijdje nogal vermoeiend. Hoe mooi sommige liedjes ook mogen zijn, het is te veel. Taylor vindt op elke straathoek een verhaal dat de wereld zou kunnen veranderen. ‘I only saw what I saw. I only saw what I saw’. Hoe hartverwarmend ook, na een tijdje maakt het je niet meer uit of al die gebeden ook worden verhoord. Dan ben je murw van alle goede bedoelingen. Net op tijd is er dan een liedje over Brigitte Bardot. En Chip zucht. Chip steunt. Chip fluistert. Chip praatzingt. Chip klakt tussen de woorden door met zijn tong. Hoe voelde het, vraagt hij zich af in Girl & Boy Thing. Hey oude man, bemoei je met je eigen zaken. Enne, nou niet sentimenteel worden met Joan’s Song. Op de derde cd komen enkele nummers nogmaals langs. Taylor is een vakman die de liedjes uit zijn mouw schudt, maar het mag wel ietsje minder zijn dan dit pakket. Het is moeilijk om slechts twee sterren uit te delen, omdat Taylor volledig zijn eigen gang gaat. Dat valt te prijzen. Maar enige zelfkritiek zou op zijn plaats zijn. Het nummer Queen Of The World van de derde cd is misschien het meest illustratief voor wat er mankeert aan The Little Prayers Trilogy. Hier is sprake van overacting. Doordat de zuchtende Taylor steeds maar dezelfde gewichtige toon aanslaat, verliezen zijn woorden betekenis. Trouwens, erg veel te melden valt er ook niet over de laatste woorden van een ter dood veroordeelde in Wish I Could Die Just One More Time.
11/01/2015 Permalink
Uitslag John Gjaltema: Chip Taylor – Frazey Ford 2-5
Geflatteerde uitslag!
12/01/2015 Permalink
Ik zeg: 1-2.
13/01/2015 Permalink
Kwestie van smaak natuurlijk. Vind die nummers met Lucinda Wiliams prachtig. Vond de volgende regel in een recensie: “Virtually all the songs seem to come from a place deep inside the performer. They demand a lot from the listener, but those who pay careful attention will be well rewarded.”. Misschien heeft John niet genoeg aandacht hieraan besteed…..
14/01/2015 Permalink
Klopt ook ik betrap me erop te beginnen met cd 1 met Lucinda en dan is de zin om erna ook 2 en 3 op te zetten niet echt groot meer.