Ze zijn samen al even actief, eerst als hardcore-punkers in de formatie Ex-Ignota en vervolgens onder de naam The Court & Spark. En vanaf 2007 vormen zij de kern van Hiss Golden Messenger: MC Taylor en Scott Hirsch. Vanuit North Carolina opereert Hiss Golden Messenger alweer, in verschillende bezettingen, zo’n acht jaar. In totaal vijf albums (én twee EP’s) zijn inmiddels verschenen, waarvan de laatste –Lateness Of Dancers (2014)- weer net even een wat andere richting te ‘zien’ geeft. Het optreden, toen met Tim Bluhm op gitaar, in juli 2014 (Paradiso) was goed en in zekere zin ingetogen. Zaterdagavond stonden Taylor en multi-instrumentalist Hirsch in het Rotterdamse Rotown, en het was een stuk steviger, deze keer. De poëtische aangelegde song-smid Taylor was een stuk beweeglijker en actiever op het podium, ondersteund door Phil Cook (gitaar, piano), Kyle Keegan (drums) en natuurlijk maatje Scott Hirsch. Het rockte eigenlijk vanaf het eerste moment, met het fraai opgebouwde Brother, Do You Know The Road? als opener. In het begin van hun gloedvolle set bevond zich ook nog het indringende Saturday’s Song. “When Saturday comes, I’m gonna rock my soul”. Wat een prachtsong. Hiss Golden Messenger had het helemaal op deze Valentijnsavond in Rotterdam. Voorzien van, een vervelende brom ten spijt, een heerlijke groove en het swingde bijtijds dan ook als de neten. Megafaun- en Bon Iver-lid van weleer Phil Cook -hij verzorgde solo een half uurtje op bekwame wijze het voorprogramma (remember Crazy Horse!)- vervulde zijn job op gitaar, piano en spaarzame backingvocals met verve en de strak meppende Keegan zorgde samen met Hirsch voor de vereiste basis.

Gelijk aan twee weken terug bij Justin Townes Earle/Andrew Combs was er in Rotown enige haast geboden (de DJ rules, namelijk), dus Taylor en kompanen zaten in een vrij hoge versnelling, en zodoende was er maar weinig tijd voor een ‘praatje’ tussendoor. En de keren dat Taylor (of Cook) het redelijk goed gevulde Rotown toesprak was het vaak niet zonder enige humor dan wel ironie. Toermanager Martijn werd gefêteerd vanwege zijn verjaring én z’n inzet. Booker Bas ‘Belmont’ Flesseman werd voor Southern Grammar op het podium getrokken om Cook’s gitaar te omgorden; Bas kweet zich al solerend uitstekend van zijn taak. Ook René Everts had een aantal keren een prominente rol op saxofoon. Het paste allemaal perfect. Met vooral nummers van Poor Moon (2011), zoals Call Him Daylight en Blue Country Mystic, én Lateness Of Dancers (2014). Van die laatste kwam naast Lucia ook o.a. I’m A Raven (Shake Children) aan bod. Ook een verrassende cover, het door Hiss Golden Messenger vrij onherkenbaar gemaakte Angry Blues van James Taylor, als ook het aan de betreurde Jason Molina opgedragen Sufferer (Love My Conqueror) van het album Haw (2013). Mooi, heel mooi!

In de toegift dan nog Lonesome On’ry And Mean van Waylon Jennings en een, op de zaalvloer uitgevoerde, waardige afsluiter Drum.
‘Die band zou niet misstaan op Take Root’, was een opgetekende quote vanuit een tevreden zaal. Ook bleken er aanwezigen te zijn die, vanuit een bepaalde onwetendheid vooraf, op slag als fan de deur uitgingen, dit na ook de merchandise-tafel nog even te hebben aangedaan. De bioscopen beleefden de beste Valentijnsdag ooit, naar verluidt. Het publiek in Rotown was deze 14^de februari misschien nog wel beter af.

En de DJ’s? Die namen de macht vervolgens weer over.

Gezien op 14 februari in Rotown, Rotterdam.
Tekst & foto’s: Leo Kattestaart