Je hebt eigenlijk niet de gelegenheid en dan toch zomaar Rotown binnenstappen, en dat op een zondagavond. Natuurlijk was bekend dat Sean Rowe daar zou optreden, maar soms zijn er andere prioriteiten dan muziek of een concert. Gelukkig loopt het dan plots toch ook weer heel anders…..en dan is de keuze snel gemaakt. Rotown was gezellig vol. Rowe trad vorig jaar september ook al op aan de Rotterdamse Nieuwe Binnenweg, toen in de aanpalende Paradijskerk. Geen spijt gekregen van die ingekorte afspraak vooraf, want ook nu bleek Rowe weer een innemende performer. Na z’n aftrap, zo rond de klok van kwart voor tien, met The Game van zijn laatste album Madman (2014), werkte de uit Troy, NY afkomstige Rowe zich op gedegen wijze door zijn inmiddels uit vier albums bestaande oeuvre heen. Zijn stem, zwaar, donker en soms wat grimmig, en zijn gitaarspel inventief; van stevig aangezet tot fraai ingetogen. Mooie songs over zijn zoon Jack (My Little Man) en in de toegift nog een nieuwe pennenvrucht over zijn dochter én zijn zoon. Het ouderschap, Rowe toont zich in zijn schrijfsels ook een ware family man. Maar ook als beschouwer over de grillen van vrienden (Joe’s Cult) of als hij een blauwtje loopt bij een jongedame (Desiree). Rowe schenkt ook, dit in een aandachtig en vrijwel muisstil Rotown (chapeau voor de aanwezigen, dit keer!), aandacht aan een jonge toehoorder die in een soort van frontseat (randje podium) met z’n ‘ouders’ zijn eerste concert mocht beleven. In zijn keuze voor wat covers bleek Rowe eveneens over de nodige smaak te beschikken, dit getuige een fraaie bewerking van Edwyn Collins’ A Girl Like You uit 1995; Schotse blue eyed soul met een fors Rowe-randje. Ook Leonard Cohen’s klassieker Chelsea Hotel kwam nog overtuigend voorbij.
Na een korte ‘vijf minuten- break’, dit mede ingegeven doordat zijn tweede gitaar het eerder tijdens deze tour had begeven- kwam de titeltrack van Madman nog aan bod, evenals Old Black Dodge. Spoonful van Willie Dixon kreeg dan nog een intense Rowe-bewerking, zo ook in de toegift de Lefty Fritzell-klassieker uit 1959 van Wilkin/Dill: Long Black Veil. Met het door het soms aan Ed Kuepper gelijkende gitaarspel gedragen Jonathan als ook Richard Thompson’s 1952 Vincent Black Lightning had Rowe zijn allersterkste momenten, dit in een zeer goed te verteren, anderhalf uur durend, optreden. Altfolk gelardeerd met wat blues en een snufje soul; zeer genietbaar.
Hij mag op zeker terugkomen in Rotterdam, die met een mooie bariton gezegende Sean Rowe.
Nog te zien:
24 mrt Nijmegen, Doornroosje
26 mrt Brussel, AB Club
Foto’s: Leo Kattestaart
23/03/2015 Permalink
Dank voor dit mooie verslag. Ik had er graag bij willen zijn, maar het kwam mij niet uit. Gelukkig hebben anderen wel de moeite genomen om deze pure artiest te horen.