Het hoeven niet altijd rammelende banjo’s, schurende fiddles en huilende pedal steelgitaren te zijn. We kunnen hier ook best genieten van countrypolitan, mits goed gedaan. Jill Barber snapt dat. De Canadese zangeres brengt met Fool’s Gold (eigen beheer) haar inmiddels zesde album op de markt. En Barber beperkt zich niet tot smeuïge country. In de 10 nummers op dit album switched ze even makkelijk tussen jazz, country, folk en motown-achtige soul. Of beter nog; ze incorpereert op knappe wijze de verschillende elementen uit die muziekgenres in een en hetzelfde nummer. Er straalt ook iets van klassieke degelijkheid, die teruggrijpt naar de jaren 50, 60 en 70 uit van deze plaat. Veel strijkers, eenzame pianonoten en zo nu en dan wat blazers zorgen voor een fijn laidback-sfeertje. In To The Last lijkt Barber de laatste gast in een nachtclub die nog een blik in haar glas gooit om daarna vertwijfeld en eenzaam het pand te verlaten. Zo zwaar is het allemaal niet, integendeel. Maar beeldend is het wel.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie