Frédérique Spigt

Bluegrass! Voor wie op een festival wel eens wat anders wil dan scheurende gitaren en mompelende singer-songwriters is er het bluegrass-festival. Er zijn er niet zoveel in Nederland. De belangrijkste is wel het European World Of Bluegrass, dat jaarlijks in Voorthuizen wordt georganiseerd. Maar sinds drie jaar is er op het terrein van De Parel van Zuilen, met een groot en een klein buitenpodium, het Gulpener Bluegrassfestival Utrecht, dat nota bene plaatsvindt op dezelfde dag als de eerste dag van het EWOB.
En ze hadden met Doyle Lawson & Quicksilver een echte Grote Naam vastgelegd. De inmiddels 82 79-jarige mandolinespeler is opgenomen in de Bluegrass Music Hall of Fame. Dan ben je in die wereld dus iemand. Op het gezellige kleinschalige festival – er waren ongeveer 350 man present -, speelde Lawson met zijn 5 begeleiders (gitaar, dobro, fiddle, bas en banjo) twee sets, een in de middag en een in de avond. Niet dat er veel verschil in die sets zat overigens. Beide waren strak, professioneel en uitstekend. Vocaal laat Lawson het werk meestal over aan gitarist Dustin Pyrtle en bassist Eli Johnston. En terecht want beide hebben prachtige stemmen. Het gaat bij Lawson met vaste regelmaat over de Heer en daar moet je wel tegen kunnen.
Naast deze hoofdact had programmeur Joost van Es gekozen voor een gevarieerd programma. Niet elke act kon direkt onder de noemer bluegrass geschoven worden. Maar ze waren wel (bijna) allemaal akoestisch. Zo was er de Medicine Show van Frédérique Spigt, die begeleid, door dezelfde Van Es (fiddle) en Janos Koolen (mandoline), een lekkere americanaset neerzette. Een beetje vreemde eend in de bijt (“want met toetsen”) was ook Tip Jar, een groep rond Bart de Win en zangeres Ariane Knegt. Dat gold zeker ook voor het Utrechtse gezelschap Crimson Inc, dat als enige niet geheel akoestisch (een Telecaster!) speelde. In aanzet een interessante band maar het wat vlakke optreden maakt duidelijk dat er nog wel een sprong gemaakt moet worden.
Dat laatste kan zeker niet gezegd worden het uit Tsjechië komende G-Runs ’n Roses. Ja, de naam is misschien een flauwe woordspeling maar de muziek van dit kwintet was uitstekend. Er is in dat land sowieso veel belangstelling voor dit genre, er schijnen zeker 200 bluegrassbands actief te zijn. Dan is het ook geen wonder dat het niveau hoog komt te liggen. Groep wordt overigens aangevoerd door Ralph Schut die veertien jaar geleden naar Tsjechië emigreerde.
En dan Brock & the Brockettes! Dat is de naam waaronder Herman Brock Jr en zijn bandleden tegenwoordig door het leven gaan. Op het kleine podium stonden uiteindelijk 7 lui enthousiast en geconcentreerd die schitterende nummers van The Old World (lees recensie) leven in te blazen. En dan tel ik Herman Brock sr, die ook een nummer meezong nog niet eens mee. Fijn optreden!
De avond werd afgesloten door Utrechts trots, The Bluegrass Boogiemen, door master of ceremony Pam McBeth abusievelijk aangekondigd als de Hillbilly Boogiemen. Dat is natuurlijk hetzelfde viertal, maar op deze dag, hoe kan het ook anders, toch echt de Blue Grass Boogiemen. Arnold Lasseur, Robert-Jan Kanis, Aart Schroevers en Bart van Strien weten wel hoe ze een feestje moeten bouwen. Met humor en vakmanschap. Dan kan er weinig fout gaan. Met een spetterend optreden sloten zij even na middernacht (“de vergunning!”) deze derde editie van het Gulpener Bluegrass festival af. En zoals het een bluegrassfestival betaamt, daarna werd er binnen, voor degenen voor wie de nacht nog echt te vroeg kwam, rustig verder gejamt.