Jeff Eyrich produceerde in 1984 met The Las Vegas Story van The Gun Club een van de meest belangwekkende albums van de jaren tachtig. Of beter: een van de mooiste platen uit de geschiedenis van de popmuziek! Met Proof Through The Night (1983) van T Bone Burnett, Long Gone Dead (1984) van Rank And File, Hard Line (1985) van The Blasters en Exploring The Axis (1985) van Thin White Rope produceerde hij in een kort tijdsbestek nog veel meer moois. Daarna bleef hij wel actief, maar minder beeldbepalend. We waren hem eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren, dus verraste hij ons enorm met School Of Desire (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Alectro. Dat is zijn eigen band die hij vormt met Steve Kirkman aan wie we hier ook al wel eens aandacht hebben besteed (zie de recensie hieronder). De twee Amerikanen delen een passie voor surfgitaren, de twang van Duane Eddy en de soundtracks van Ennio Morricone bij spaghetti-westerns. Dat is vooral duidelijk in het eerste nummer van deze prachtplaat. Een trompet voert ons op The Beast south of the border door het landschap van Calexico. Bijna filmmuziek. Klinkt ook als Dylan in een productie van Daniel Lanois. Daarna volgen bluesy nummers en rockabilly in Hard Travelin’ met gitaarwerk waarmee Chris Isaak in zijn nopjes zou zijn geweest. Shining Star is bijna een indiaanse chant en doet qua sfeer aan als iets van T Bone Burnett op die door Eyrich geproduceerde plaat. Daarna blijft Alectro switchen van Calexico cool naar bluesy werkjes met de tred van rockabilly. En het is allemaal even lekker. School Of Desire is een geweldige hernieuwde kennismaking met Jeff Eyrich. Neem ik direct de gelegenheid om nog het volgende te vertellen. In de tweede helft van de jaren tachtig werkte Eyrich aan een plaat van Joe Ely, die echter nooit zou worden uitgebracht. Eyrich nodigde leden van Los Lobos en andere mensen uit in de studio om een bijdrage te leveren, waardoor Ely het idee had dat het zijn plaat niet meer was. Tsjonge, het zou toch mooi zijn als MCA die opnamen nog eens uit zou brengen. En met deze nieuwe proeve van bekwaamheid van Eyrich zou het ook helemaal niet zo’n slecht idee zijn om Eyrich en Ely alsnog te laten werken aan een nieuw album. Ze hebben meer gemeen dan alleen de initialen. Nu we het toch over Ely hebben. Waar blijft die nieuwe plaat van hem? Iets met mogelijk Western Wind in de titel zou het worden? Binnenkort verschijnt overigens wel Live In Austin van Ely met een solo-optreden in de studio van het radiostation KGSR-FM uit 1993.

Dit schreven we in 2007 over Roads van Steve Kirkman: De grootste bekoring van Roads (eigen beheer) van Steve Kirkman schuilt in de schijnbaar achteloze benadering van deze artiest, vooral in zijn gitaarspel. Dat wordt direct al duidelijk op Highway Down, het eerste nummer van de plaat. Het is dezelfde manier van musiceren die ook Bo Ramsey kenmerkt. Maar er is meer. Kirkman reisde jaren door Amerika en heeft de wijsheden die hij onderweg heeft opgedaan nu samengevat. ‘From the south a lonesome sound will fill you with desire / From the east a hurricane of questions starts a little fire / Through the ashes of the burned out dreams along the roads to the promised land’, klinkt het in Destiny. De fluit van de indiaan David Little Eagle geeft het nummer de juiste mystieke sfeer. In die zin heeft Steve Kirkman wel wat van T Bone Burnett, bovendien is er een sterke gelijkenis voor wat betreft de stem. Op I-40 East Bound is overigens Steve Forbert een betere vergelijking. De wegen op deze plaat lopen door country en langs blues. ‘But this road has got me – really got my goat / So I can’t be responsible – for all the things I wrote’. Op Roads volgt Steve Kirkman een intrigerende route.