Titelloze debuutplaten, tsjonge, wat kunnen die toch opwindend zijn. Banditos (Bloodshot Records/Bertus) van Banditos is er zo eentje. De jonge Amerikaanse band bestaat uit vijf mannen en een vrouw en komt uit Birmingham, Alabama. Als Mary Beth Richardson het op de heupen heeft, staan The Alabama Shakes te beven als een rietje. No Good is een wilde soulballad met lange uithalen van Richardson en een slaggitaartje. Een onderkoelde gitaarsolo moet de boel een beetje tot rust brengen, maar niet te langdurig, want de Banditos knallen er graag lekker in. De plaat begint met The Breeze en dat is wilde garageblues met banjo en knetterende gitaar. Op Waitin’ geeft een gitaar van je tsjakketsjakketsjak het ritme aan. Banjo erbij en de stem van Richardson slaat lekker over. Is het country of is het rockabilly? Het antwoord is totaal onbelangrijk. Naast Richardson heeft de band met Timothy Steven Corey Parsons en Stephen Alan Pierce II nog twee leadzangers. Golden Grease wordt gesmeerd met stukjes gemene gitaar, terwijl Ain’t It Hard een lekker losjes twangende gitaar heeft. Still Sober (After All These Beers) klinkt als garagerock uit de sixties. Long Gone, Anyway wordt beheerst door een kazoo. Zo gaat het maar door met de afwisseling. Van de wilde beat van Can’t Get Away naar een duet over dronken worden en uit je dak gaan in Blue Mosey #2, wat in weerwil van het onderwerp een van de rustige nummers is op dit puike debuut.
30/06/2015 Permalink
Zoals The Deslondes kan ik deze band ook erg waarderen. Heerlijke muziek.
02/07/2015 Permalink
Eindelijk weer eens een altcountry plaatjes met vuur en passie: een verademing na al die navelstaarders met een gitaartje en een mompelstem.