Als je dan toch voor traditioneel gaat, doe het dan als Pharis & Jason Romero. Er is niets vernieuwends of opzienbarends aan hun muziek, maar tjonge, wat een heerlijke plaat is hun vijfde album A Wanderer I’ll Stay (eigen beheer). Je verbaast je erover dat de twee nog maar sinds 2007 samen zijn. Hun muziek lijkt op te borrelen uit onheuglijke tijden, waarin je voor eeuwig en altijd aan het rondtrekken bleef (titelnummer); leefde in een verdorven wereld waarin je zelf moordde of anders vermoord werd (Ballad Of Old Bill); elkaar gezelschap hield zolang er geld was (Loneseome & I’m Going Back Home) en geen andere metgezel had dan de treurnis van onvervulde verlangens (There’s No Companion). New Lonesome Blues doet zo oud aan als de countryblues van Dock Boggs, maar vloeide zeer recent uit de pen van Jason Romero. Er staan trouwens ook echt oude liedjes op deze plaat, zoals It’s A Sin To Tell A Lie (uit de film Pennies to heaven) en een zeer antieke versie van Cocaine Blues, namelijk die van Luke Jordan uit 1929. Alles wordt gespeeld op authentieke of opgeknapte banjo’s en gitaren. Dit is ultra-klassieke roots, waar Gillian Welch en Dave Rawlings een puntje aan kunnen zuigen. A Wanderer I’ll Stay is te bestellen via de website van Pharis en Jason.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie