Het lang geleden aangekondigde solodebuut van Brent Best is eindelijk daar. De Slobberbone-voorman had uiteindelijk vijf jaar nodig voordat hij Your Dog, Champ (Last Chance Records/Sonic Rendezvous) het licht kon laten zien. Daar lagen diverse oorzaken aan ten grondslag. Zowel in de privesfeer (schoonvader overleed en zijn echtgenote verloor haar huis door optreden van de hypotheekverstrekker) als op het artistieke vlak: het duurde een tijd voordat Best nou precies wist hoe het album zou moeten klinken. Bovendien verloor hij door een computercrash meer…

Bah. Bah. Bah. Dat is wat we eerst toch echt even kwijt moeten over de eerste drie nummers van 3 Shots (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Hollis Brown. Dat is heel erg vervelend, want wat waren we twee jaar geleden enthousiast over Ride On The Train (zie recensie). En wat speelden ze dat jaar een fijne set op TakeRoot (zie recensie). De remake Gets Loaded (zie recensie) van Loaded van Velvet Underground mocht er ook zijn. Dus dit doet pijn. De losse benadering die dit jonge bandje uit New York kenmerkte is met 3 Shots grotendeels meer…

De Ier Ben Reel trok in 2013 samen met de Amerikaan Tommy Womack als een duo door Amerika en Engeland. De stijl van de rootsrocker uit Nashville is een goede indicatie van wat er hier gaande is op 7th (eigen beheer/Sonic Rendezvous) van Reel. Vooral de eerste vier nummers van deze cd bieden het soort catchy rootsrock waar Womack het patent op heeft. Op opener Lucky Streak doet Reel zijn mond open en je weet onmiddellijk dat het goed zit. De scherpte van de zijkant van een vel papier uit een kopieerapparaat. One Of These Days is een meer…

Het titelnummer Blackbirds (Proper/Bertus) is misschien gelijk wel het hoogtepunt van het nieuwe album van Gretchen Peters. Met die schurende elektrische gitaar van Doug Lancio zou het zomaar een nummer van Lucinda Williams kunnen zijn. Het daarop volgende Pretty Things wordt dan eigenlijk net iets te mooi gedaan. Peters brengt liedjes waarin goede dingen gebeuren in slechte dromen (When All You Got Is A Hammer). Everything Falls Away wordt zorgvuldig opgetrokken rond het pianospel van Barry Walsh. Peters zingt engelachtig, terwijl ze meer…

Alle hipsters die met Daniel Romano de country hebben ontdekt, zouden ook eens moeten luisteren naar dit Greyhound Blues (eigen beheer) van Geronimo Getty. Uitermate cool plaatje! Met Mister James begint het direct helemaal goed. De zang houdt het midden tussen Johnny Cash en Sal Valentino. De laatste was zanger van de legendarische band Beau Brummels. En wie Johnny Cash was, hoef je geen hipster meer uit te leggen. Diens American Recordings maakten country immers cool. Afijn, dat nummer Mister James draait rond meer…

Hillbilly punkblues, het is een kwestie van flink doorstampen voor Left Lane Cruiser. Een slidegitaar die verstrikt raakt in de takken. De versterkers op tien. Hard trappen op de pedalen voor nog meer overstuurde noise. Boogie tot je er bij neervalt. Op Dirty Spliff Blues (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) zweert het trio bij het gebruik van wiet. De boodschap van dit album is nogal eendimensionaal. De planten vormen op de hoes een ondoordringbaar veld zo ver het oog reikt, toch laten deze jongens zich niet bedwelmen. Zoals gezegd, dit is meer…

Het Ierse Villagers is 12 september een van de headliners op TakeRoot, het jaarlijkse festival in De Oosterpoort in Groningen waar verleden, heden en toekomst van Amerikaanse muziek worden gepresenteerd. Opmerkelijk, want in 2010 stond de band nog op Eurosonic, het festival in Groningen waar juist Europese popmuziek centraal staat. Amerikaanse rootsmuziek heeft ook Ierse wortels zullen we maar denken. Met Villagers kan TakeRoot vast een jonger publiek bereiken. Prima. Darling Arithmetic (Domino/V2) maakt nieuwsgierig naar meer…

De lezers van deze site kozen Southeastern van Jason Isbell in 2013 tot plaat van het jaar. Something More Than Free (Thirty Tigers/Bertus) gaat ongetwijfeld ook hoog eindigen in de eindejaarslijsten. Nog mooier: het album schoot vanuit het niets naar nummer 1 in de Billboard Country Charts. Heel bijzonder, want de countrystations in Amerika negeren Isbell volledig. Zijn americana is niet commercieel genoeg voor de radio. Het succes van dit album moet ze aan het denken zetten in Nashville. Blijkbaar heeft het meer…

Nee, er zitten muzikaal gezien geen haken en ogen aan Me Oh My, het derde album van The Honeycutters, afkomstig uit Asheville, North Carolina. We horen niet iets echt nieuws. Het is de in het altcountry-idioom beproefde line-up van pedal steel, elektrische gitaar, dobro, mandoline, banjo, orgel, bas en drums. Maar wat klinkt die band goed! Alles draait om oprichtster, bandleidster, producer, liedjesschrijfster en zangeres Amanda Anne Platt. Ze heeft een verpletterend mooie stem, waarmee ze in alle soorten liedjes uit de voeten kan. Uptempo in Edge Of The Frame (‘You take the cake meer…

De hardrock van The Widowbirds is niet te versmaden. Belangrijkste ingrediënt: de stem van Simon Meli. Die zorgt ervoor dat Black Into The Blue (Whistling Dixie Records) goed binnenkomt. Meli zingt met gevoel. Hij hoeft niet een stem op te zetten. Hij blaast de woorden door zijn strot op volstrekt natuurlijke wijze. En zoals de teksten eruit komen is hij net Paul Rodgers van Free. Laat dat nou precies het soort hardrock zijn waar we hier nog altijd enthousiast van kunnen worden. The Widowbirds komen uit Australië en bestaan naast Meli uit meer…