Zeg je Gillian Welch, dan zeg je ook Dave Rawlings, want het stel is onafscheidelijk (geworden). Nadat eerst een trits platen van Gillian Welch verschenen was, zag in 2009 het eerste album van de Dave Rawlings Machine het daglicht. Het grootste verschil is ten opzichte van de platen van Welch is dat hierop Rawlings het vocale voortouw neemt. Na weer een album van Welch ligt er nu een tweede van de Dave Rawlings Machine in de winkels: Nashville Obsolete (Acony). Ten opzichte van het debuut is deze nieuwe schijf een stuk ingetogener. De lijst van medewerkers is ook een stuk korter geworden. Naast Welch en Rawlings behoren slechts Willie Watson (gitaar) en Paul Kowert (bas) tot de kerngroep. Maar hier en daar doen violiste Brittany Haas (ook Crooked Still) en mandolinist Jordan Tice een duit in het zakje. Volledig akoestische muziek dus, in 7 nummers (maar wel met een totale duur van 44 minuten). Opener The Weekend is zaligzwierende countryfolk en ook het daaropvolgende Short Haired Woman Blues is fijn stukkie (soms orchestrale) melancholie. Maar daarna wordt het, eerlijk gezegd, toch een stuk minder boeiend. The Trip is een praatgezongen nummer dat weinig opwindend is en maar liefst 10 minuten duurt. Bodysnatchers en The Last Pharaoh zijn goed te pruimen maar weinig bijzonder en Candy is zelfs een ronduit tegenvallend niemendalletje. Met het afsluitende The Pilgrim herpakken Rawlings en co zich weer, maar van een geheel geslaagd album kan dan toch echt niet meer gesproken worden.
Zie hieronder een live-versie van Short Haired Woman Blues
20/09/2015 Permalink
Pracht album!
22/09/2015 Permalink
MEESTERWERK !!!!
30/09/2015 Permalink
Je kunt je geld maar één keer uitgeven: beter dan het nieuwe album van Pharis & Jason Romero kopen, hier al eerder besproken. Zelfde stijl, maar een heel album bloedmooi.