Americana heette vroeger nog gewoon countryrock. Het genre zou in de jaren zeventig een hoge vlucht nemen met de Eagles. Op de verzamelalbums Truckers, Kickers, Cowboy Angels – The Blissed Out Birth Of Country Rock Vol. 1-7 (Bear Family/Bertus) staan de beginjaren centraal.
De Eagles ontbreken op deze prachtige reeks. Het Duitse Bear Family kreeg niet de rechten van al het materiaal dat het label wilde verzamelen. Jammer, want het vroege werk van de supergroep is zeer de moeite waard. Het is niet meer dan een klein minpuntje van Truckers, Kickers, Cowboy Angels. Op zes dubbelaars en één enkele cd gaat het in chronologische volgorde van 1966 naar 1975 langs vele hoogtepunten.
In 1966 begonnen steeds meer jonge musici aan de westkust van Amerika genoeg te krijgen van al het psychedelische gefreak. De hippies wilden terug naar de waarden van vroeger. Ze wilden vrachtwagenchauffeur zijn. Ze wilden hooi ophalen van het land.
Het eerste nummer van cd 1 is Truck Driving Man van International Submarine Band. Met die band begon Gram Parsons zijn visie om country en rock te verenigen vorm te geven. Zijn hartverscheurende muziek bezorgde hem een legendarische status. Zoals dat gaat daalde die eer pas op hem neer nadat hij was vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. Hij overleed in 1973 op 26-jarige leeftijd na een overdosis van morfine en alcohol.
Parsons staat op alle covers van deze reeks naast die truck met hooi. Een van die foto’s siert ook de binnenkant van de klaphoes van de elpee GP. Het is net als het postuum uitgebrachte Grievous Angel een van de hoekstenen van het genre dat Parsons zelf omschreef als cosmic American music. Voorafgaande aan die beide platen waarbij hij Emmylou Harris aan zijn zijde had, schreef hij al geschiedenis met het invloedrijke Sweetheart Of The Rodeo van The Byrds en The Gilded Palace Of Sin van The Flying Burrito Brothers. Natuurlijk staan er nummers van al die albums op deze verzameling.
Bob Dylan was in de tweede helft van de jaren zestig met de in countryhoofdstad Nashville opgenomen albums John Wesley Harding en Nashville Skyline een andere trendsetter. Overigens verscheen er met Dylan, Cash & The Nashville Cats – A New Music City nog een interessante dubbelaar waarop de countryrock belicht wordt. Die Nashville Cats, de begeleiders van Dylan, waren vooral leden van Area Code 615, een band die later de naam zou veranderen in Barefoot Jerry. Daarvan staat op deel 7 van Truckers, Kickers, Cowboy Angels het nummer Slowin’ Down.
Ach, wat hadden die bands vroeger fraaie namen. Wat te denken van Michael Nesmith and the First National Band, Nitty Gritty Dirt Band, Goose Creek Symphony, Asleep At The Wheel, Commander Cody & His Lost Planet Airmen, New Riders Of The Purple Sage, Pure Prairie League, Ozark Mountain Daredevils of Lost Gonzo Band?
Het zuiden van Californië vormde het centrum van de countryrock. Veel artiesten trokken naar Laurel Canyon. Maar ook elders pakten steeds meer langharigen een banjo op. Of een fiddle. Of ze sleepten een steelgitaar het podium op. Dillard & Clark bleven dicht bij bluegrass, Doug Sahm mengde Mexicaanse kruiden door zijn gepeperde sound die overigens net zo springerig was als de voorbeelden uit Engeland, The Allman Brothers brachten de afgeleide southern rock, Asleep AtThe Wheel zocht het in western swing, Commander Cody voegde er oude rock-’n-roll aan toe, Delbert & Glen rhythm & blues.
Ook de outlaws worden gepakt onder de noemer countryrock. Want al die liedjes over loners en losers van Townes Van Zandt, Kris Kristofferson, Billy Joe Shaver, Jerry Jeff Walker, Willie Nelson en Waylon Jennings ten spijt, ook deze mannen vormden wel degelijk een beweging.
De laatste cd wordt geopend door The Souther-Hillman-Furay Band. JD Souther werkte vaak met Eagles, Chris Hillman zat samen met Gram Parsons in Byrds en Flying Burrito Brothers en Richie Furay had een verleden in Buffalo Springfield en Poco en dus was er hier sprake van een heuse supergroep. Trouble In Paradise, overigens niet eens zo’n onaardig nummer in een stijl die vooral doet denken aan het werk van Van Morrison, luidt de ondergang in van het genre. Countryrock begon in de tweede helft van de jaren zeventig te verzuipen in het succes. De voormalige hippies waren financieel aardig binnengelopen met hun muziek en produceerden in strijkers gehulde softrock. De droom van vrachtwagenchauffeur en hooibalen was ingewisseld voor het luxe leventje van luieren op veel te dure jachten. Gelukkig houdt deze reeks het dan ook gezien in 1975
12/09/2015 Permalink
De Eagles hebben met hun eerste twee albums geweldige muziek afgeleverd. De echte liefhebber zal het echter niet betreuren dat er van deze groep verder niets op deze verzamelalbums voorkomt. Door in jouw recensie zo veel nadruk op deze groep te leggen moet ik helaas constateren dat je weinig op hebt met deze muzieksoort. Je laatste zinnen in deze recensie zijn hier een duidelijk voorbeeld van. Het zijn juist de Eagles geweest die deze muzieksoort naar de bank hebben gebracht. Zowel voor als ook na 1975 is in dit genre geweldige muziek gemaakt. Luister eens meer naar de artiesten op deze verzamelaars.
13/09/2015 Permalink
Sorry dat ik het zeg, maar wat een enorm vervelende reactie. Iemand ervan betichten dat hij weinig op heeft met deze muzieksoort terwijl hij meerdere malen per week middels prima stukjes blijk geeft van de liefde voor dit genre.
Hoezo ben je pas een echte liefhebber als je het ontbreken van de Eagles niet betreurt? Voor het overgrote deel is de liefde voor dit genre juist met hen begonnen en is juist daar de zoektocht naar meer moois begonnen. Het is bij mensen die interessant willen doen heel hip om de Eagles af te zeiken, omdat zij succes hebben gehad. Ik lach daar om. Helemaal als mensen een band als Poco erbij gaan halen om een alternatief te noemen. Nu die band heeft niet voor niks de naam Poco. Van alles een beetje, maar vooral helemaal niks. De Eagles hebben meer klassieke nummers geschreven dan wie ook in het hele genre. Dat ze daar schathemeltjerijk van werden en dat ze niet de meest sympathieke gasten zijn doet daar helemaal niets aan af.
13/09/2015 Permalink
Verdorie Hendrik, zit ik me daar aanvankelijk een potje instemmend te knikken met de lans die je breekt voor (het vroege) werk van The Eagles, begin je daar plotsklaps Poco af te kraken. Vergeet niet dat de mannen van Poco al zeker drie (het kunnen er ook vier zijn, daar wil ik vanaf wezen) LP’s van hoge kwaliteit hadden gemaakt toen The Eagles met hun eerste werkstukje op de proppen kwamen. Dat jij Poco blijkbaar niet zo geweldig vind, is prima (nou ja, eigenlijk ook niet, wat mij betreft) maar wegbereiders van het genre, samen met onder anderen Gram Parsons en the Flying Burrito Brothers zijn ze zeker, ook al hebben ze minder klassiekers achter hun naam staan.
13/09/2015 Permalink
De reden dat Poco werd opgericht was om ten eerste door te breken bij het grote publiek. Dan is het belangrijk om 1 of meerdere personen met charisma in je band te hebben. Hadden ze niet. Dan is het ook belangrijk een paar pakkende lekkere meezingbare nummers te brengen. Dat lukte pas in 1989 met Call it love. Zie je wel, dacht ik: ze kunnen het dus wel. Waarom pas zo laat. Het domme was dat de fans van vroeger Call it love te mainstream vonden. Dat is natuurlijk heel raar als je de band vooral voor het commerciele succes is opgericht. Dan hebben ze het uiteindelijk bereikt is het nog niet goed. Hun laatste All fired up vond ik persoonlijk alleraardigst. 10 keer beter dan bijvoorbeeld Pickin’up the peace waar ik na zoveel jaar nog steeds de euforie niet van begrijp.
Poco is wel mede de inspiratie geweest voor Henley en Frey om ook zoiets te doen, dat dan weer wel. Ze wisten: dit kunnen wij beter. Dit bleek al vrij snel. Want zeg nou zelf. Een nummer als Peaceful easy feeling heeft Poco toch nooit gemaakt? In de verste verte niet. Vind ik dan.
13/09/2015 Permalink
Het wordt nu reeds een bijkans onzinnige discussie, maar nog effe dan. Jim Messina en Richie Furay niet charismatisch? Ik weet het niet. En grappig dat je uitgerekend Peaceful Easy Feelings eruit pikt. Zo’n nummer heeft Poco inderdaad niet gemaakt, maar the Eagles ook niet. Wel uitgevoerd. Die song is geschreven door Jack Tempchin. Ik bedoel maar: mooie muziek is niet lelijk.
13/09/2015 Permalink
Ik vond Messina en Furay weinig charismatisch, Zeker vergeleken bij Frey en Henley. Maar het gaat ten eerste om de muziek. Als ze een paar goede songs hadden geschreven waren ze toen ook echt wel doorgebroken, maar dat is ze nooit gelukt. En die albums: Pickin’ up the pieces, From the inside, Good feelin ’to know het is een doffe ellende. Ik heb het zo vaak geprobeerd, maar er is geen doorkomen aan voor mij. Cantamos vind ik dan nog het meest geslaagd. Volgens mij is die zelfs zonder Furay gemaakt.
Ik wist niet dat Henley en Frey Peaceful easy feeling niet door hen geschreven was. Dus is deze discussie voor mij niet zinloos. Zo leer ik toch weer wat. Maar geen enkele andere hit van Eagles geschreven door henzelf is ooit door Poco overtroffen. Of toch wel: Call it love vind ik mooier dan One of these nights.
18/09/2015 Permalink
Wat ik vooral kwijt wil; wat een mooie reeks CD’s. Hiermee krijg je een prachtige dwarsdoorsnede van de country rock uit de begin jaren 70. Met bekende nummers, obscuur spul en mooi vormgegeven met daarnaast ook nog de nodige tekstuele uitleg.