Voor een goede portie countrysoul kunt u ons altijd wakker maken. Dus maken we tijd voor Create Your Own Mythology van Kristin Diable. En dat is wederzijds, want Diable opent het album met het overtuigende I’ll Make Time For You. Hoewel, het zal wel tegen iemand anders gericht zijn. Diable groeide op in Louisiana en zette in 1999 haar eerste stappen op het podium. In 2009 volgde dan eindelijk een eerste album en zes jaar later volgt dan deze tweede volwaardige plaat die dan wel gelijk word geproduceerd door Dave Cobb. En je zou kunnen zeggen: alles meer…

Hard en gruizig komt de gitaar binnen. Comin To Me is een geweldig begin van Hippielovepunk (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Cody Canada and the Departed. Een honky tonk piano. Snerende zang. Inbetweener is al net zo overtuigend. Lekkere riffs. Harde gitaar. Toetsen. Dit is het soort zuidelijke rock-’n-roll zonder opsmuk waar we nooit genoeg van krijgen. Denk aan Daddy, Webb Wilder, Dan Baird of de Joe Ely Band. Revolution middels powerpop? De van Oklahoma naar Texas verkaste Canada draait zijn hand er niet voor om. Het samen meer…

Coveralbums, wat moet je ermee? Anders dan in het verre verleden worden albums tegenwoordig vaak beoordeeld op de zelfgeschreven songs. Hoe goed zijn die? En hebben ze misschien betrekking op het eigen leven van de auteur? Een coveralbum komt er dan wat bekaaid vanaf. Voor Lifeboat (Sony) van Mazgani ben ik maar eens gewoon voor gaan zitten. “Kon ik ervan genieten?”, dat was de belangrijkste vraag. En die vraag kan met een voldragen ’ja’ beantwoord worden. 14 nummers, van Leonard Cohen, PJ Harvey, Otis Redding, Cole Porter en anderen worden door meer…

Fluff (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) is een soloplaat van Andy Gabbard van Buffalo Killers. Over die band uit Cincinnati, Ohio, hebben we ons in het verleden al positief uitgelaten. Dat zijn we ook over dit project van de voorman van het trio. De gitarist knutselde de plaat in twaalf uur onafgebroken hard werken in elkaar, waarbij hij alle instrumenten bespeelde. Ook de zang met koortjes is allemaal Gabbard. Knap werk, want Fluff is een heerlijke rockplaat die past tussen albums van Posies, Big Star en Urge Overkill. Het is de plek waar meer…

“Wat je van ver haalt is lekker”, zo luidt een bekend gezegde. Dat betekent overigens niet per sé dat iets van bij ons niet lekker kan zijn. Maar het gaat in elk geval wel op voor Be Here Now van Alison Ferrier, een zangeres uit het Australische Melbourne. Dit tweede album van Ferrier is een schot in de roos. Een voorbeeld van hoe een americanaplaat zou moeten klinken. Het begint al met de fantastische stem van van Ferrier die tegelijkertijd koel en zwoel is. Misschien is Ferrier niet eens de beste zangeres in het genre, maar ze durft wel lekker uit te halen, zoals je meer…

De Texaanse inbreng op TakeRoot komt dit jaar van Danny Schmidt en zijn vrouw Carrie Elkin. Twee keer treden ze op. Beiden mogen ze een keer de hoofdrol vervullen in Groningen (De Oosterpoort, 12 september). Als dat geen harmonie is. Owls (Live Once Records) is het nieuwste album van Schmidt, waarop de songwriter-singer (in die volgorde volgens hemzelf) in 11 liedjes de psyche van de mens tracht te doorgronden. De behaaglijke klanken slaat de folkzanger met pet als een kleed om dolende zielen die in gevecht zijn met hun demonen (Girl With Lantern Eyes) of meer…

Elke dinsdagavond staat Weldon Henson op de planken van de Broken Spoke om de eenzaamheid te vieren met alle danslustigen uit Austin en omstreken. Hij zingt over de whiskyfles die zijn beste vriend is en de jukebox die een oude countrylovesong langs de naald haalt. Op Honky Tonk Frontier (Continental Record Services/Munich) slaat Helson geen bar over. Ook al beseft hij dat hij zijn tijd verdoet, het maakt hem niet uit. De neonverlichting en het poolbiljart, dit is zijn leven. De leegheid van het bestaan ben je zo vergeten als je een fles bij meer…

Pulling Your Sword Out Of The Devil’s Back (Busted Flat Records) is het nieuwe album van de labelbaas/producer/singer-songwriter Brock Zeman. Ja, een bezige bij is deze Canadees. Dit album is inmiddels ook al Zeman’s elfde plaat sinds 2003. En geen spoor van verzwakking want PYSOOTDB kan er weer zeker mee door. Zeman is een woordkunstenaar die er mee wegkomt dat hij soms meer woorden in een tekstlijn legt dan er in passen. Intrigerend is dat. Het is dat hij een wat knauwerige stem die me niet zo ligt, anders zou ik dit album nog meer…