Vanaf begin dit jaar zong op o.a. de social media hun naam al rond: The Deslondes, een formatie uit New Orleans, Louisiana. Sommige criticasters dachten (en waarom ook niet, kijkend naar de historie): ‘zou dit dan weer zo’n hype zijn, een hype die op termijn als een zeepbel uiteen zou spatten’? Of erger: ‘floppen’. Feit is, dat lang voordat het debuutalbum het levenslicht zou zien, er al tal van optredens werd vastgelegd. Ook voor Europa. En het moet gezegd: toen het titelloze debuut eenmaal in de schappen lag, bleek dat deze vijf jongelingen in ieder geval een meer dan goed album (zie recensie) uit de respectieve mouwen hadden geschud. Tijdens het Nederlandse podiumdebuut in Hoorn –hun optredens op het Mañana Mañana Festival (Hummelo) even niet meegerekend- gaven Sam Doores, Riley Downing, Dan Cutler, Cameron Snyder en John James Tourville hun talent dan live nog eens extra reliëf. Niet zozeer leuk, ook niet verdienstelijk of goed. Nee, gewoon heel erg goed.

Met de Gelderlandse modder en klei nog nat & vettig aan hun ‘boots’ arriveerde het gezelschap ietwat later uit Hummelo dan gepland op het Kerkplein bij
Peticantus in Hoorn. Vermoeid ogend, maar wel gelijk actief om hun daadwerkelijke kick-off in Het Huis VerLoren niet al teveel vertraging te geven bouwden de mannen hun instrumentaria vrij fluks en professioneel op. Het in vrij grote getalen (ruim 90 ‘man’) aanwezige gehoor werd ondertussen al vanaf half vier opgewarmd door DJ Jan the Lazyman en vanaf half vijf door The Leadbeaters. In de tuin met een heerlijk zonnetje speelde dit Amsterdamse trio de sfeer alvast naar een lekker, en vooral gemoedelijk niveau. Toen de toerbus ‘koud’ in het gereserveerde parkeervak stond, was het niet lang daarna Deslondes’ fiddler John James Tourville die, eerst wat schuchter, maar uiteindelijk spontaan The Leadbeaters van wat extra snaren voorzag. De positieve toon was gezet.

John James Tourville toonde zich de uurtjes -twee sets en ook met een prima BBQ als extra intermezzo- nadien een vakman op diezelfde fiddle, doch ook met zijn kunsten op (slide)gitaar én pedal steel. En waar zijn vier kompanen zich allen vocaal onderscheidde, daar hield John James zijn mond, een paar lovende woorden voor het publiek tussendoor daargelaten. Datzelfde publiek was al snel enthousiast en reageerde onverminderd positief. Wel was het net even te vaak rumoerig tijdens de songs. Jammer, want die liedjes deden er namelijk wel degelijk toe. Nummers van hun debuut, maar ook wat nummers (zoals een bewerking van Woody Guthrie’s This Morning I Was Born Again) van Holy Cross Blues, een album van een band die indertijd als basis diende voor The Deslondes: Sam Doores & Riley Downing and the Tumbleweeds. Speciaal voor de aanwezige Pa Doores werd I Love You So liefdevol neergezet. En van het debuut kwamen sterke songs als Louise en The Real Deal fraai en gloedvol voorbij. Aanstekelijk, ongedwongen en zonder opsmuk. Straight.

Vijf uitstekende muzikanten, steeds wisselende leadvocals met Doores & Downing als frontmannen. De samenzang vervolmaakte het geheel. Ook in de keuze van covers toonden de mannen smaak. Chuck Berry’s You Never Can Tell verkreeg een trage uitvoering, terwijl Townes van Zandt’s White Freight Liner juist versnelling bracht. Natuurlijk ontbrak Joe Tex’s Yum, Yum (zie JamInTheVan) ook niet. Met de eigen sterke songs van het debuut als rode draad voelde de prettige mix van honky-tonk, country, folk, blues, soul en wat dies meer zij als een warm, muzikaal bad in het gezellige Huis VerLoren. Ook werd duidelijk, dat alle loftuitingen vooraf volkomen terecht zijn geweest. The Deslondes, ze hadden -zo werd allengs duidelijk- al veel eerder dan die ochtend in Hummelo met hun poten fier in de klei gestaan. Conclusie: een stel jonge, ervaren en bovenal competente muzikanten met de juiste feel.

Gezien op 30 augustus in Huis VerLoren, Hoorn
Tekst: Leo Kattestaart
Foto’s: Peter Hageman