Nedericana, dat is de term die de Utrechtse dichter Ingmar Heytze in de bandbiografie van The Maureens schijnt te gebruiken. Weinig origineel en eigenlijk een hele lelijke term, een dichter een beetje ontwaardig als je het mij vraagt (maar wie doet dat?). Gelukkig is de muziek die The Maureens op hun tweede album, Bang The Drum (eigen beheer) voorschotelt wel mooi. De zesmansband uit Utrecht grossiert in sterke, melodieuze, licht gecountrificeerde powerpopnummers. Zullen we wat referentiepunten noemen? The Posies, Jayhawks, Beach Boys. Maar ook Jellyfish en The Grapes of Wrath kunnen genoemd worden. Nadruk ligt op de sprankelende gitaren en meerstemmige zangpartijen. The Maureens beschikken namelijk over twee voorzangers, maar ook de andere leden van de band blazen vocaal hun partijtjes mee. En voor een vrouwelijke vocale bijrol vroegen ze Sarah Bettens van K’s Choice en die deed dat dan ook gewoon. Verder hebben we nog een gaaf orgeltje en hier en daar een steelgitaar. Het is wel een plaat die meerdere draaibeurten vraagt, want op het eerste gehoor lijken de liedjes wat op elkaar. De uptemponummers eisen ook meer attentie op. Pas na verloop van tijd hoor je pas wat een mooie langzamere nummers er ook op dit album staan, September, Lonely Trail en Sail Away bij voorbeeld. Geen recensie blijkt zonder de term ‘Westcoast’ geschreven te kunnen worden. Bij deze dus: Westcoastpop. Van een bovenste plank.
23/09/2015 Permalink
heerlijke plaat!