‘Countrymusic ain’t nothing but the blues with a twang’, beweert Shemekia Copeland op Drivin’ Out Of Nashville. Het overtuigende bewijs van die stelling levert ze met Outskirts Of Love (Alligator/Munich). Een vrouw staat in haar trouwjurk bij de bushalte, een illusie armer. Een kind wordt naar buiten gestuurd, omdat haar moeder een man moet vermaken. Zomaar wat taferelen uit het titelnummer. De blues die toeslaat in het leven, het is een van de grote thema’s in countryliedjes. Outskirts Of Love staat er vol mee. Levens die zich afspelen in een meer…

Blitzen Trapper zoekt niet meer naar de scherpe randen van de americana. De neigingen tot experiment kunnen ze onderdrukken omdat ze gewoon erg goed zijn geworden in wat ze doen. Op All Across This Land (Lojinx/Bertus) bestrijken ze het hele continent van de americana met vloeiende melodieën die in voorgaande jaren wortel hebben geschoten. Blitzen Trapper klinkt gedegen en gedreven. Die combinatie is knap. Om dat niveau te bereiken heb je een songschrijver nodig als Eric Early. Zijn Rock And Roll (Was Made For You) zegt meer…

Ik geef het gelijk weg. Not Here (Single Lock Records) van The Pollies is een gave plaat. Een majestueuze plaat ook. The Pollies kon je altijd wel als een moderne altcountryband (uit Florence, Alabama) beschouwen maar op deze nieuwe plaat -hun derde als je het samenwerkingsverband met de hier ook besproken Porter meerekent- verleggen ze de koers een beetje. In de juiste richting wat mij betreft. Het geluid is wat breder, soms een beetje orkestraal. Indierockig, maar nog steeds met zeer duidelijke wortels in de alternatieve meer…

Ja, ik weet het echt wel; onbekende band, drie sterren. Voor sommige lezers is dat al genoeg informatie om af te haken en niet verder te lezen. Jammer hoor, ze missen wat. Niet dat deze recensie nou zo bijzonder is, maar je komt dan ook niet te weten dat deze zevenpersoonsformatie uit Glasgow een heel lekker plaatje gemaakt heeft met Songs For Fallen Stars (eigen beheer). Zoals zo vaak met Schotse altcountrybands (denk Wynntown Marshals, Dropkick, New Madrids, maar ook vergeten bands als The Endrick Brothers en Hobotalk) geeft deze Hellfire Club haar meer…

De vorige plaat van Vera van Heeringen recenseerden we als eerste in Nederland, bij de opvolger ervan zijn we juist een van de laatsten. Overigens zonder dat daartoe een goede reden is aan te voeren. Er ligt gewoon veel op ons bordje dat geconsumeerd en beschreven dient te worden. Maar heel erg is het eigenlijk ook niet want Proper Brew (eigen beheer) klinkt toch vooral als een herfstplaat. Misschien komt dat door dat melancholische dat in de stem van Van Heeringen sluipt. Hadden we trouwens al gezegd dat ze een Nederlandse is die haar toevlucht tot het meer…

Oondert (eigen beheer), oftewel honderd, heet het album van Ries de Vuijst, de Zeeuwse bard die tegenwoordig het grootste deel van zijn tijd in het Gentse doorbrengt. Honderd jaar oud zijn hij en zijn gitaar samen en dat is een mooie aanleiding om een nieuwe verzameling nummers onder de aandacht te brengen. Nummers die gezongen worden in het dialect van West Zeeuws-Vlaanderen. Gelukkig een dialect dat ik vanwege een jarenlang verblijf aldaar kan verstaan. Dat zal niet voor elke luisteraar het geval zijn, maar het helpt dat de teksten in het het cd-boekje afgedrukt meer…

De zwerftochten van Joe Ely voeren hem altijd terug naar zijn geboortestreek. Daar in West Texas komen de liedjes hem aanwaaien. Op zijn nieuwste album Panhandle Rambler (Rack ‘Em Records/Munich) heeft de wind vrij spel gehad.
Niets dan horizon is er in West Texas. Juist daar vindt de veelzijdige countryrocker Ely inspiratie. De onmetelijke ruimte moet er worden gevuld. De desolate omgeving prikkelt zijn fantasie. De verhalen en melodieën komen er als vanzelf, meegevoerd met de wind die uit Mexico blaast.
Ely’s kompaan Joel Guzman trekt meer…