Dat americana toch grotendeels oudelullen-muziek is, is een feit dat nauwelijks ontkend kan worden. Op een of andere manier spreekt het genre voornamelijk 40-plussers aan. Tenzij je Mumford & Sons ook americana zou willen noemen. Maar dat doen we niet. Het was dan ook een verrassing dat mijn zoon van zestien Cardboard Boat (eigen beheer) van de uit Santa Fe afkomstige singer-songwriter David Berkeley er wel mee door vond kunnen gaan. Dat is uit zijn mond al heel wat. Maar zo gek is het niet want ik moest bij beluistering ook regelmatig aan iemand als Josh Ritter denken die eveneens jongeren aanspreekt. En soms ook wel aan Ed Sheeran en zelfs een beetje aan de inmiddels al weer bijna vergeten Tom Odell. Bloody romantic dus. Daar moet je tegen kunnen. Berkeley heeft een wat hese zachte stem die hij over een ingenieus geweven tapijt van semi-orkestrale rootspop heenlegt. Vocale ondersteuning krijgt hij in de helft van de tien nummers van Sara Watkins (o.a. van Nickel Creek). De nummers zijn tekstueel gebaseerd op de verhalen die Berkeley heeft neergelegd in zijn bundel The Free Brontosaurus. Ja, de in Harvard afgestudeerde Berkely is ook schrijver. Bij zoveel romantiek haak ik zelf op gegeven moment wel af, maar dat er op dit album een aantal fijne nummers (Colored Bird en titelnummer) voor de late avond staat ontken ik ook niet.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie