Er is me deze week iets moois overkomen. Iets heel moois zelfs. Bij het opruimen van een kast vond ik een nog werkende walkman. Ineens behoorde het afluisteren van cassettes dus weer tot de mogelijkheden. Maar, cassettes, had ik die nog? In een boekenkast zag ik nog twee rekjes met bij elkaar 16 bandjes staan. Van 1982 toen ik lid werd van de platenbieb in Rotterdam tot en met ongeveer 2000 toen ik overschakelde naar het branden van cd’s heb ik flink wat cassettebandjes opgenomen. Ik was daar best ’n beetje monomaan in. Die verhuisdoos met cassettes was ik tijdens een vorige bui van opruimwoede al eens tegengekomen, maar ik meende dat ik hem – nadat hij maanden dicht op de overloop had gestaan – toch uiteindelijk maar gewoon aan de vuilnisman had meegegeven. “Nee hoor, die staat gewoon onder het bed van je dochter”, zei mijn vrouw, gevolgd door een “Je hebt echt een zeef als geheugen, je weet zeker ook niet meer dat er nog een cassettedeck achter het schot op zolder staat?” Eh… nee, dat wist ik inderdaad ook niet meer.
Inmiddels zit ik dus met dat oude deck te luisteren naar oude live-opnames van David Olney. Die staan tesamen met delen van albums van Friends Of Dean Martinez, Songs: Ohio en 3 Mile Pilot (die was ik echt volkomen vergeten) op een bandje. Ik was nogal zuinig met m’n ferrochroom en nam van de albums die ik leende alleen de mooiste nummers op. Natuurlijk probeerde ik wel dezelfde soort muziek op een en hetzelfde bandje te krijgen, maar het kwam regelmatig voor dat ik door mijn voorraad heen was zo het beste van Car Wheels On A Gravel Road (Lucinda Williams) aanvulde met nummers van het powerpopmeesterwerk Kontiki van Cotton Mather. En dan nog een paar nummers van Shudder To Think om het af te sluiten. Bij herbeluistering blijkt dat zulks best werkt. Het klinkt helemaal niet vreemd. Lekker eigenlijk. De combinatie Judy Collins, Gladys Knight & the Pips en indierock van de Blake Babies? Of Johnny Cash met Pops Staples en de Corsicanen van I Muvrini? Niks vreemds aan.
Ik was in die tijd een stuk minder eenzijdig op americana en rootsmuziek gericht. Da’s misschien ook wel niet zo gek, omdat er indertijd een stuk minder daarvan verkrijgbaar was in Nederland. Met die streamingdiensten is het tegenwoordig helemaal eenvoudig om een dagelijkse portie nieuwe americana bij elkaar te scharrelen. Dat is ontzettend fijn, maar aan de andere kant: die afwisseling van muziekstijlen was eigenlijk ook wel erg lekker. Ik gooi me deze week maar eens in de soul en de .. eh.. Franse muziek ofzo.
24/12/2015 Permalink
Herkenbaar verhaal: op zolder achter het schot staat ook hier nog een doos cassettebandjes met een opmerkelijke uitwaaierende reikwijdte aan genres, stijlen e.d. Maar vooral uniek (en daarom nog steeds niet weggegooid) zijn de radio-opnames, live concerten van Amigos de Musica, vrijdagavond VPRO toen nog Hilversum 3.
Vanaf de cd tijd kon je ook opnemen door je cd speler af te stellen op bv 45 minuten zodat hij de nummers zo ordende dat je de cassette optimaal kon gebruiken.
TDK Ferrochroom, ach lang vervlogen tijden… we worden oud 🙂
Mooi verhaal voor de kerstdagen. Goede dagen gewenst!
25/12/2015 Permalink
Die verzamelcassettes heb ik ook nog. Ik maakte vooral ‘best of’ bandjes, die ik dan meenam op vakantie. Ik heb geen cassetterecorder meer; de kwaliteit van de bandjes is waarschijnlijk ook niet al te best. Maar de herinneringen eraan zijn er nog steeds: prachtige muziek van Jackson Browne, J.J. Cale, Gene Clark, the Eagles, John Hiatt, Little Feat, Los Lobos, Bonnie Raitt (twee zelfs) en Townes van Zandt.
De tweede serie was een best of van elk jaar. Dat doe ik nog steeds, maar dan op cd.
05/01/2016 Permalink
Vond dit filmpje op youtube.
De kids hebben geen idee hoe ze een bandje in een walkman moeten doen.
https://www.youtube.com/watch?v=6kJV-BdsUWs