Het is weliswaar al 2016, maar we moeten nog heel wat onafgedane zaken uit 2015 behandelen. Neem nu Ben Rogers, die in augustus al The Boodred Yonder (Tonic Records) afleverde. Het is het tweede album van de Canadees (uit Vancouver). Een klassiek country(rock) album, in de beste zin van het woord. Staat Chris Stapleton je aan, dan is dit ook iets wat zeker je aandacht verdient. Daarbij de aantekening dat Rogers’ stem een stuk rauwer is. Maar daar houden we hier wel van. De zwaar bebaarde Rogers maakt ruige country met mooie tekstuele vondsten. ‘My father hanged himself in the pines till his bones became wind chimes’, in het heerlijk rockende Panhandler. Verder wil iedereen wel wat van hem, de politie, de DEA, de postbode, Uncle Sam, eigenlijk iedereen, behalve zijn geliefde, die wil hem niet. Zo eenvoudig maar het werkt (Wanted). Vaak is Rogers heel direct in zijn teksten en weet hij er toch een filosofische draai aan te geven. Het zijn natuurlijk geen doorwrochte verhandelingen, maar dan mag je ook niet verwachten in liedjes. Het onderscheidt hem echter wel. Rogers wordt op deze plaat bijgestaan door o.m. zijn broer Matthew Rogers, die in het thuisland furore maakt als The Harpoonist and The Axe Murderer en Leon Powers (drummer bij Frazey Ford). Gewoon een uitstekende plaat.
The Bloodred Yonder is verkrijgbaar via de bandcamp-site van Ben Rogers.
27/01/2016 Permalink
Nooit van Ben Rogers gehoord maar dit album klinkt goed.
https://www.youtube.com/watch?v=z8oaKkuJtHk