Het titelnummer van Horse Thief (Thunder Ridge Records), het nieuwste album van de Amerikaanse Kristina Stykos, is een murderballad van het zuiverste water. ‘Down by the Nechako River / She emptied my desire / Then said it was over / And left me by the fire’, vertelt Stykos. Een paar coupletten later loopt het niet goed af: ‘She fell then to sleeping / I loaded my gun / To protect my future / From what love had done’. Bow Thayer is partner in crime met onheilspellende klanken op bojotar, een combinatie van banjo en resonator gitaar. De fiddle van Patrick Ross draagt ook bij aan de onheilspellende sfeer. Stykos is een powervrouw. Woont in een blokhut in Vermont waar ze een studio beheert die draait op zonne-energie. In de wintermaanden moet ze hout sprokkelen en het vuur 24 uur per dag brandend zien te houden. Op Me, Myself And Me stoeit ze met iets wat ze rural rap noemt. Ze praatzingt en ligt behoorlijk met zichzelf overhoop. Dus schrijft ze maar een ander liedje om een verbroken relatie te vergeten. Haar powerfolk is zelfbewust, maar ook vol twijfel. Haar schorre stem heeft wat van Marianne Faithfull, terwijl op het jazzy It’s a Mystery valt te denken aan Rickie Lee Jones. Met Human Of Peace, het gevoelige As If Tears Could Say en de instrumental Remembering (piano, banjo, gitaar) sluit Stykos af met new age die wonderwel past in haar habitat. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie