Matty Charles is een songer-songwriter die we hier hoog hebben zitten (zie recensie van zijn vorige plaat). In 2012 vertrok hij uit New York naar het Portland van zijn jeugd. Daar ontmoette hij zijn muze Katie Rose en Catching Arrows is hun eerste gezamenlijke plaat. Het valt niet mee. Charles & Rose hebben stemmen die objectief gezien best mooi bij elkaar passen, maar er gebeurt gewoon helemaal niets als ze samen zingen. Het is spanningsloos en eigenlijk zelfs een beetje suf. Het kabbelt de hele plaat maar door. Dat ligt deels aan de wat saaie composities maar het is ook die samenzang die alles doodslaat. Neem nu een nummer als Maryanna, dat Charles inzet. Dat klinkt gewoon fijn totdat Rose hem vocaal bijvalt. Het is teveel en overbodig. De muzikale invulling is verder ook weinig opzienbarend. Glorieta kent opdringende droge percussie, die nota bene in het volgende nummer, Standin’ On The Corner, gewoon wordt doorgezet. Alsof we nog steeds naar hetzelfde liedje zitten te luisteren. Nee, afgezien van het nummer Long Gone en misschien One Hundred Years (zie hieronder), is Catching Arrows een teleurstellend album. Charles’ en Rose’s muzikale huwelijk heeft een hoop peper nodig.
30/01/2016 Permalink
MATTY CHARLES & KATIE ROSE “Catching Arrows” (1906 Records / Lucky Dice)
(5*****)
Speciaal voor allen die op tijd en stond nood hebben aan wat pure muzikale schoonheid in hun leven is er nu “Catching Arrows”, de nieuwe van het duo Matty Charles en Katie Rose. Iets meer dan drieënveertig minuten en twaalf nummers lang zingt dat tweetal daarop echt de sterren van de hemel naar beneden. Heerlijk gewoon, hoe hun stemmen elkaar song na song ongegeneerd in de armen blijven vallen en knuffelen tot de daad erop volgt. Het is lang niet het enige wat hier volop doet terugdenken aan de hoogdagen van countrydroomkoppel Johnny en June. Ook Valentine’s liedgoed is immers vaak van die aard dat een vergelijking met acts als wijlen de Man in Black, Hank Williams en andere grootheden zich zomaar aan je opdringt.
Ergens tussen Americana, folk en country vonden Charles en Rose ondertussen ruim drie jaar geleden hun eigen niche en, man, wat is het daar fijn toeven! Luister bij gelegenheid bijvoorbeeld maar eens naar de met een bescheiden snuif Everly-stemmenmagie opgewaardeerde klassieke countryschuifelaar “One Hundred Years”, naar de van het verlangen bol staande bedaarde Americana van “What I Want”, naar het daar perfect bij aansluitende “Julia”, naar “Maryanne”, nog zo’n fraaie meidensong, of het zachtjes twangende “Where They’re Gonna Bury Me” en er is gegarandeerd ook voor jou geen weg meer terug!
Wij gaan hier alvast op zoek naar een gepast stekje tussen de echt grote platen in onze uitgebreide collectie. Daartussen hoort de instant-klassieker “Catching Arrows” ons inziens immers ontegensprekelijk thuis!
Matty Charles en Katie Rose treden op 18 februari aanstaande op in CC de Breughel in Bree.
30/01/2016 Permalink
leuk plaatje; maar: niet meer dan dat….
30/01/2016 Permalink
5 sterren is wat overdreven, maar 2 sterren vind ik wel bijzonder laag. Hoe dan ook, mij bevalt het uitstekend. Waar Hugo niks ziet gebeuren bij de samenzang vind ik het juist een absolute meerwaarde die ik niet veel meer tegenkom heden ten dage. Ik vind de stem van Katy Rose dan ook geweldig. Elke melodie doet er bovendien toe en blijft direct in je hoofd hangen. Nummers als Julia, Where They’re Gonna Bury Me en Stars That Shine zijn voor mij niks minder dan briljantjes. Erg plezierig album en ik kan me voorstellen dat dit live in de kleinere zalen erg goed werkt.
17/02/2016 Permalink
Absoluut oneens met Hugo. Zeker 5 *****. Ook live geweldig. Dit treft je bijna niet meer en is eigenlijk gewoon gewoon lef. En dan het optreden, de act. Absoluut briljant. Ik pak zondag een 2e kans om ze in nl te zien. En wat ben ik blij dat ik mijn keuzes om te luisteren niet af laat hangen van recensies.
18/02/2016 Permalink
Vanavond te horen in Live uit Lloyd! Ik vind het prachtig, ieder zijn mening…gelukkig! Yiiihaaaaw…