Een aangenaam strijkje opent het heerlijke Goodbye Loneliness. Na die eerste klanken die de sfeer van een kamerorkest neerzetten, verandert een baritongitaar de richting. ‘Love is a game you don’t want to play, you can lose every day’, horen we David Brooks zingen. Hij heeft het van horen zeggen. Van een vriendin. The David Motel is de band van Brooks. En People, Places, Things (eigen beheer) is het debuut als zodanig. En dat is een verdraaid lekker plaatje geworden. De band komt uit East Nashville, daar maken ze het soort country waar we hier bij deze site gek op zijn. We vallen als een blok voor Green Eyes. En Ain’t That How It Goes is ook al totaal onweerstaanbaar. Brooks blaast hard op de mondharmonica en stuwt de rest van de band op naar een lekker tempo. Net zoals hij de drummer naar een slepend ritme blaast op Let’s Talk It Over. Producer Dave Coleman brengt op elektrische gitaar, baritongitaar, pedal steel, mandoline, orgel en nog het een en ander de nummers op smaak. Brooks (zang, gitaar, mondharmonica, banjo) kijkt op deze plaat terug op de periode dat hij van Baton Rouge naar Nashville verhuisde. Daarbij schrijft hij over bekende thema’s als hotelkamers, liefdesverdriet, ouder worden en drinken. Over vreugde en de apocalyps. Dat laatste in het van blazers voorziene Doing Time In A Rented Room (Again) en slotsong 12-21-12. Op het van een lieflijke melodie voorziene Nothing Lasts Forever vraagt Brooks zich af of hij na het einde van een relatie eigenlijk niet een beetje dood is. Little Girl From Natchez is meesterlijk met dat orgel en elektrische gitaar, een nummer met de magie van The Band. The David Motel heeft veel te lang moeten wachten op een recensie. Gun People, Places, Things een luisterbeurt. Zeker weten dat die zal bevallen. Prachtplaat. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie