Rootsmuziek heeft maar weinig met het platteland te maken. Het gros van al die artiesten op cowboylaarzen woont in een stad. Jeffrey Lewis komt uit New York en draagt sneakers. Zijn muziek wordt door vrijwel niemand omschreven als americana. Toch is Manhattan (Rough Trade/Konkurrent) van Jeffrey Lewis & Los Bolts dat wel degelijk. Zelfs zonder de definities op te rekken. Manhattan is een grotestadsplaat met muziek van de straat. En is dat niet bij uitstek de broedplaats voor de meest fantastische roots-’n-roll? Sirenes. Scowling Crackhead Tan begint met straatgeluiden. Lewis kijkt terug op zijn avonturen met een jeugdvriend in de Lower East Side die soms maar net goed afliepen. Deze plaat beleef je alsof je naast Lou Reed door diens stad loopt. Ja, die stem van Lewis lijkt op Reed. Net zo donker. Net zo mooi. In zo’n stad gebeurt altijd wat, ook al is het niet allemaal om even vrolijk van te worden. Sad Screaming Old Man eindigt met verdwaasd geschreeuw. In de kakafonie van al die drukte om je heen ben je zo maar de weg kwijt. De fascinerende trip brengt new wave met lichte gitaartjes, soms wat soul, zenuwachtig getik, een donkere gitaar die ondergronds gaat, een piepend exemplaar naast funky zang van een dameskoortje. Zo klinkt americana in een drukke stad aan de oostkust.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie