Valentijnsdag 2016. Nijmegen. Geen lekker weer, dus een rondje golf op het nabij gelegen Rijk van Nijmegen links laten liggen. Ook geen De Goffert om de Nijmeegse Eendracht Combinatie te zien verliezen (0-3) van de aanstaande (?) landskampioen. Maar wel: The Mulligan Brothers in Trianon. Het (na)middagoptreden welteverstaan, want een minuutje DWDD lijkt vrijwel immer een run op kaartjes teweeg te brengen; ook voor The Mulligan Brothers. Het middagoptreden was dan ook plots in no time stijf uitverkocht en om de pechvogels, dit geheel in de traditie van de ‘broertjes’ Mulligan, een 2e kans (een mulligan, bij golf) te bieden was er doororganisator Chris Tangelder voor de avond fluks een tweede optreden geregeld.

Het middagoptreden was er in ieder geval eentje om in te lijsten. Vanaf opener Oh Susanna zat de schwung er gelijk in. De mannen uit respectief Mobile en Baton Rouge gaven vervolgens gedurende een kleine zeven kwartier een prima staalkaart van hun vermogen ten beste: pakkende eigen songs, songs met teksten die er in meerdere opzichten toe doen. Ook een ampele cover, zoals Atlantic City van Bruce Springsteen’s Nebraska. Dat de heren in hun toegift twee songs van The Band ten gehore brachten, het was absoluut niet vanwege een gebrek aan eigen werk. Nee, wat Ross Newell; Gram Rae; Ben Leininger & Greg DeLuca deze middag van hun twee verschenen albums voorschotelden, het was van hoog niveau. Leininger plukte subtiel op de door frontman Newell gebouwde suitcasebass en drummer DeLuca verzorgde samen met Leininger voor een perfect ritmisch tapijtje. Dat deze twee ook vocaal het nodige in te brengen hadden kwam naarmate het optreden vorderde meer en meer aan het licht. Fiddler (ook mandoline & harmonica) Gram (ja ja, door z’n ouders vernoemd naar Gram Parsons) Rea was als linker aanvaller (vanuit het publiek bezien) dan weer op zijn manier een dragende kracht; geweldig spel op vooral de fiddle, doch ook vocaal een spil in het geheel. De samenzang was sowieso ongehoord fraai. Tekstschrijver en leadzanger Newell deed vanaf de rechterzijde –op die manier de ritmesectie middenin terecht een extra ‘podium’ biedend- dan zijn ding weer met inventief en meer dan degelijk gitaarspel. Maar: het was bovenal zijn stem! Wat een uitstekende, relaxte zanger. Eentje met af en toe een heerlijk groefje. Dat Newell daarnaast een prima songsmid is, dat is al duidelijk geworden uit de twee tot nu toe uitgebrachte albums: The Mulligan Brothers (2013) en Via Portland (2015). Liedjes met alom bekende thema’s als liefde, verlies, hunkering & verlangen. Of over family-affairs, zoals Louise; een song over nichtje van Newell. Of Momma Gets My Soul, geschreven voor z’n Ma (Newell vertelde nog altijd een moederskindje te zijn). Dat de tranen van zijn moeder bij de persoonlijke première geen waterlanders van trots, maar eerder van boosheid (en een tik voor Newell’s achterhoofd) bleken te zijn had ongetwijfeld met de openingszin van deze prachtsong van doen: “When I Die My Momma Gets My Soul”. En zo heeft deze Newell nog veel meer prachtige songs gepend. Het optreden bewees met live-uitvoeringen van o.a. Cecilia; Thrift Store Suitcase; Lay Here (van hun 1^e worp) en o.a. Calamine; Let Them Ring en Run On Ahead (van het door Los Lobos’ lid Jeff Berlin geproduceerde Via Portland) dan ook de kwaliteit van zijn songwriting.

The Mulligan Brothers: een uitermate sympathiek gezelschap uit het Zuiden van de States; een band met de juiste southern feel. De al gememoreerde toegiften gaven Gram Rea en Ben Leininger de gelegenheid om hun vocale inbreng wat meer op de voorgrond te tonen (The Weight), terwijl Greg DeLuca zulks mocht doen bij The Night They Drove Old Dixie Down. Mooi optreden in een mooie locatie. En ook een prima organisatie. Het geheel liet zich waarlijk ervaren als een hole-in-one.

Voor de thuisblijvers: er komt wellicht al snel een ‘mulligan’, en wel als dit gezelschap zelfs dit jaar nog voor een reeks optredens naar ons land zal terugkeren. Gaan zien!

Gezien op 14 februari in Trianon, Nijmegen

Tekst & foto’s: Van Bommel