The Old Joe Clarks, Tarbox Ramblers; Dolorean, Richmond Fontaine en Timesbold. Zomaar een vrij selecte greep uit bands die sinds de opgang van alt-country (Uncle Tupelo – No Depression; uit 1990) op een of andere manier tot deze categorie behoren dan wel behoorden. Probleem daarbij is de immer sluimerende vraag: ‘waar staat altcountry dan wel voor, de definitie?’. En ook: ‘vallen voornoemde namen dan ook echt onder die vermaledijde noemer?’. Nou, daar ga ik me maar niet aan vertillen, aan die discussie. Wat dan wel? Welnu, stel dat de voornoemde bands daadwerkelijk als alt-country acts te boek staan (of hebben gestaan), dan is het alweer even een vrij groot gemis dat Mike Coykendall en de zijnen (The Old Joe Clarks) als ook Dolorean, met de geweldige songsmid Al James aan het hoofd, niet meer als zodanig actief zijn. En nu Willy Vlautin’s Richmond Fontaine er ook al mee gaat kappen, tja, dan wordt de spoeling wel dun. Of beter: weer dunner.

Daarover mijmerend herinnerde ik mij het ter ziele gegane Roots Of Heaven Festival in Haarlem. Editie nr. VIII -13 mei 2007- kende een aantal aantrekkelijke namen in de line-up. Zoals Molina Electric Co., met de inmiddels niet meer onder ons zijnde gigant Jason Molina. Maar ook met David Childers & The Modern Don Juans; Elliott Brood; Richmond Fontaine; The Sadies en de heerlijke rammel (alt?)country van Herman Düne (bestaan die nog, trouwens?). En ook nog Whip. Het was werkelijk goed toeven, daar in het Patronaat.

Met Whip, waarachter ene Jason Merritt, schuilging (en gaat?), had men daar in Haarlem klaarblijkelijk een zeer innige band: het jaar voordien was ook al eens in het café van het Patronaat te bewonderen. En ook na de 8^e editie van RoH kwam Merritt nog een aantal malen terug aan de Zijlsingel. In februari 2008 als Whip en in mei van datzelfde jaar met de band Timesbold; op donderdag 22 mei 2008, om precies te zijn. En voor zover mijn herinnering reikt: het was erg fraai. Een verduveld mooi, ingetogen én bovenal indringend optreden. Het in dat jaar uitgebrachte album ‘Ill Seen Ill Sung’ was het laatste volwaardige wapenfeit van Timesbold op een zilver schijfje.

Op 1 mei 2009 was Merritt als Whip dan nog een keer terug in het café van het Patronaat. En daarna: stilte. Stil qua optredens in ons land, maar ook wat het uitbrengen van plaatwerk -de EP ‘Make Them Sirens Sing’ (2009) uitgezonderd- betreft. Maar er is hoop, want enig speurwerk op het ‘net’ leert dat Merritt, de man die ooit in Hopewell Junction, NY het levenslicht zag om later naar Portland, Oregon te verkassen, toch nog niet verloren is voor de muziek.

Merritt, een somberman extra ordinaire (‘Blues For Losers’), een man die ook nog eens met slapeloosheid te kampen heeft, schijnt namelijk toch weer (eindelijk!) wat kompanen te hebben opgetrommeld om ‘iets’ te gaan doen. In december 2014 verscheen er plots een berichtje op Facebook: ‘Written and finished about 30 songs in the last two days. Some of them are pretty good food. Havent’t touched a guitar in 3 years, so getting the old fingers back is weird’. Wat later, begin 2015, nog een opgevist berichtje van ‘bandlid’/producer Max Avery Lichtenstein: ‘Timesbold is back to work after an extended hiatus’. Het doet de hoop gloren, terwijl een berichtje met een link naar de tekst: ‘Keep A Close Eye Eye –Timesbold 2016’ (zie: link) dit verder, zij het wat mysterieus, doet aanwakkeren. Zou het dan toch nog gaan gebeuren? 2016 is immers alweer even op streek….

Eerst dan nog maar naar een van de exit- optredens van Richmond Fontaine (wat een mooi album trouwens, RF’s recente worp: ‘You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To’), en wel die in het Haagse Paard van Troje op 13 april. En daarna maar duimen dat Jason Merrit’s Timesbold (of voor mijn part Whip) dan ook nog eens echt een teken van leven zal gaan afgeven, dit jaar. Met een nieuw album, maar uiteraard ook live. Bij voorkeur natuurlijk weer in het Haarlemse Patronaat. Alt-country of niet. Ik zal gaan.

Van Bommel